Pek çok Kıbrıslı Türk gerçek bir kimlik ya da pasaporta sahip: “Kıbrıs Cumhuriyeti”
Geçen yıl “resmi” olarak 98 bin 287 sayısını almıştım.
Belki şu anda 100 bine geldi…

*  *  *

Niye “gerçek”?
Şu soruya yanıt verir misiniz lütfen!
“Kıbrıs Cumhuriyeti kimliği ya da pasaportuna sahip olmak için herhangi bir Kıbrıslı Rum siyasetçiyi, parti ya da örgüt başkanını aradığınız oldu mu?”

*  *  *

Kimlik ya da pasaportun “Avrupa Birliği” gücünü taşıması bir yana “suyu çıkartılmamış!”…
Biliyorum, diyeceksiniz ki, güneyde de pek çok yabancıya veriliyor.
Doğru da “sebepsiz” değildir.
“İstisnai” bir durum varsa, açıklanıyor.
Çoğunlukla da yarım milyar Euroluk yatırımlar kayda geçiyor.
“Zorunlu” denilerek keyfileştirilmiyor.
Güneydeki “ayıp” çok daha başka...
Dün öğrendik, annesi Kıbrıslı Rum olmasına rağmen sırf babası Türkiyeli göçmen diye, bir çocuğa kimlik verilmesi geciktiriliyor.
Tıpkı karma evlilik nedeniyle pek çok Kıbrıslı Türkün çocuğuna yapıldığı gibi...
Ayrımcılık bu...

*  *  *

Kuzeyde ise en önemi ayıp, yurttaşlığı “hak etmeleri”ne rağmen “rica, minnet, yalvarmak” zorunda bırakılan insanların durumu...
İnsanın hak ettiği bir belgeyi, birilerinin peşinde koşarak alması tam bir utançtır.
İktidarın “iki dudak arasında” bıraktığı tüm kararların sebebi siyasi istismardır.
Bu düzen sadece “yurttaşlık” bağlamında değildir.
En temel hizmetlerin çoğunda böyledir…
Ahbap… Partili… Tanıdık… Yandaş şarttır.
Yoksa en sıradan işiniz dahi askıda kalır.

*  *  *

“Yandaş” düzeni hayatın her alanına damgasına vurmuştur.
Sistem, “iktidar” hatta bazen “muhalefet”te dahi yandaşları üzmemek ve korumak üzerine kuşatılmıştır…
Yöneten ve yönetilen arasındaki “gizli sözleşme” ile böyle gelmiş, böyle gitmektedir…

*  *  *

Tam bir “derebeyi” düzeni kurulmuştur ülkemde…
Toplum “feodal” bir anlayışla “koruyan-kollanan” modeline razıdır…
Nasıl değişiriz...
Üzmemiz gereken yandaşlar, katlanmamız gereken sızılar vardır.
Göze aldığımız zaman!