Gri Fonda…

Salı sabahı, gökyüzü gri. Ne Türkçe, ne Yunanca konuşanların ağzından “günaydın” çıkabiliyor. Bu gün aydın değil. Çocuk canları yitirildi. Haybeden… Bu çocuklar hepimizin çocuklarıdır. Her birimizin.
Okul minibüsünün birleştirilmiş tır araç tarafından neredeyse tamamen ezildiği trajik kaza, her iki tarafın medyası tarafından inanılmaz görüntüler eşliğinde haber yapıldı. Telefonlar durmuyor, vatandaşlar hemen kan vermek istiyorlardı. Bir süre geçtikten sonra Hastane kan ihtiyacının fazlasıyla karşılandığı açıklamasını yaptı. Bu açıklamayı internet sitesine koymadan önce bana telefon eden kişiye söyledim. Bana “başka ne yapabilirim?” diye sordu...

*  *  *

Duyguların devreye girmesi ne kadar da gariptir. Özellikle bu korkunç kazanın trajik haberleri karşısında… Bazı anlar gelir, her şey ikincil derecede önemli olur. Bu konu, artık Kıbrıs sorunun çözüm perspektifinin olumsuz hale geldiği hassas noktaları yerinden oynattı. Sosyal ağlarda kişisel hesaplarından destek ve dayanışma mesajları gönderdiler. 
Ben tüm bu acıyı içimde hissettiğimi zannederken, baba ocağındaki hava daha da ağırdı. "Bu çocukların Hartzialı (Karaağaç) olduğu doğru mudur?” Babamı bu sorusu beni savunma pozisyonuna sokmuştu. Acaba neden sormuştu? Hartzia babamın köyüydü. “Nereli olduklarının, hangi köyde kaldıklarının, minibüsün öğrencileri nerden alıp nereye götürdüğünün ne önemi var ki?” diye yanıt verdim. Oysa jest-mimik ve vücut dilinden ne kadar kederli olduğunu anlıyordum. "Beni iki kere üzdü. Sanki köylümü kaybetmişim gibi oldu. Kendi insanımı. Bu çocuklarla aynı suyu içtik”.

*  *  *

Ne söyleyeceğimi bilemiyorum... Nasıl hissettiğimi ortaya koymamın da bir anlamı yok…  Herkes için aynı durum olan hislerin tarifi, saflığa kadar vardırılabilir.  Trajedilerin bizi birleştirmesi şaşırtıcıdır. Birbirimizi gözetmek için neden kötü kaderi beklediğimizi anlayamıyorum… Gözetiyoruz çünkü aynı yerde yaşıyoruz. Aynı genetik kodlara sahibiz. Damarlarımızdan aynı kan akıyor. Bunu yaşamın her alanında anlayabilseydik, bugün her şey çok farklı olurdu.
Kıbrıslılar. Acıyı, öfkeyi, mutluluğu, kaybı aynı şekilde ele alan Kıbrıslılar…  Bu küçük yurtta felaketi gazetecilerin yayınlamasına, haber yapmasına gerek yoktur. Bu yurdun insanları, konuştukları dil ne olursa olsun gözyaşlarını, insanlıklarını esirgemezler ve darda olana yardım elini uzatmaktan, dayanışmaktan geri durmazlar. Bizler ile ilgili olarak başka hiçbir şeyin farkında olmayabilirim, ama bunun farkındayım.

---------------

Yenidüzen Için hazırlanan özgün Yunanca metinden çeviri: Çağdaş Polili

---------------

Σε γκρίζο φόντο

Είναι Τρίτη πρωί και ο ουρανός είναι γκρίζος. Το "καλημέρα" δεν ξεστομίζεται εύκολα ούτε από αυτούς που μιλάνε Τούρκικα, ούτε από αυτούς που μιλάνε Ελληνικά. Αυτή η μέρα δεν είναι καλή. Παιδικές ζωές έχουν χαθεί. Άδικα... Αυτά τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας. Του κάθε ενός από εμάς.

Κι ενώ η είδηση με τις απίστευτες φωτογραφίες από το χώρο του τραγικού δυστυχήματος, με το σχολικό λεωφορείο σχεδόν καταπλακωμένο κάτω από το φορτηγό κάνουν τον γύρο των ΜΜΕ και στις δύο πλευρές, το τηλέφωνο δεν σταματά να κτυπά από πολίτες οι οποίοι θέλουν να σπεύσουν για προσφορά αίματος. Σε κάποια στιγμή το Νοσοκομείο ανακοινώνει ότι είναι υπερπλήρες σε ότι αφορά στην ανάγκη για προσφορά αίματος. Το λέω στον πρώτο που παίρνει τηλέφωνο, πριν προλάβω να μεταφέρω την είδηση στην ιστοσελίδα. "Τι άλλο μπορώ να κάνω;" μου λέει...

*  *  *

Είναι περίεργο το πώς ενεργοποιούνται τα συναισθήματα. Ιδιαίτερα ενώπιον τραγικών ειδήσεων όπως αυτή του φοβερού δυστυχήματος.  Είναι τέτοιες στιγμές που όλα, μα όλα είναι πια δευτερεύοντα. Ένα θέμα το οποίο ενεργοποίησε τις ευαίσθητες χορδές και των πλέον αρνητικών στην προοπτική λύσης του Κυπριακού, στέλλοντας δημοσίως μέσω των προσωπικών τους λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

Κι ενώ τα σκέφτομαι όλα αυτά νομιζόμενη πως τα 'χω ζήσει όλα, η ατμόσφαιρα στο πατρικό μου είναι ακόμα πιο βαριά. "Είναι αλήθεια πως τα παιδιά αυτά είναι από τη Χάρτζια (Karaagac);" Η απορία του πατέρα μου με έβαλε σε θέση άμυνας. Γιατί να ρωτούσε άραγε; Η Χάρτζια είναι το χωριό του. "Τι σημασία έχει από πού κατάγονται, πού μένουν και από ποιο χωριό ξεκίνησε το λεωφορείο μεταφέροντας μαθητές;" απάντησα, αν και από τους μορφασμούς και τη στάση του σώματος, μπορούσα να αντιληφθώ τη θλίψη. "Με κάνει διπλά στενοχωρημένο. Σαν να χάνω συγχωριανό μου. Άνθρωπο δικό μου. Από το ίδιο νερό πίναμε με αυτά τα παιδιά".

*  *  *

Δεν ξέρω τι να πω...  Ούτε έχει νόημα να περιγράψω πώς νιώθω. Η περιγραφή συναισθημάτων, τα οποία είναι ίδια για όλους, μπορεί να καταστεί μέχρι και ηλίθια. Είναι εκπληκτικό το πώς οι τραγωδίες μας ενώνουν. Και δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να περιμένουμε τα κακά της μοίρας μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι νοιαζόμαστε. Και νοιαζόμαστε γιατί ζούμε στον ίδιο τόπο. Έχουμε τον ίδιο γενετικό κώδικα. Κυλά στις φλέβες μας ίδιο αίμα. Αν το αντιλαμβανόμασταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετικά.

Κύπριοι. Με ίδια η διαχείριση του πόνου, του θυμού, της χαράς, της απώλειας. Στον ίδιο μικρό τόπο όπου το κακό νέο δεν χρειάζεται δημοσιογράφους για να διαδοθεί, οι άνθρωποί του, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε δεν φείδονται δακρύων στο θρήνο, ούτε ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στην μεγάλη ανάγκη. Αν μη τι άλλο, αυτό μας το αναγνωρίζω.