İnsanlar kendilerinden 'övgüyle' söz edilmesini isterler...
Herkes 'sever' bunu!
Kimi 'mahcup' dinler, kimi şımararak.
Anlarım...
İnsan şımartılmayı da ister elbette…

...

Şöyle bir kötü hastalığımız var!
Bir insanla, kimi meselelerde farklı düşünebilirsiniz…
Hiç katılmadığınız fikirleri, delice eleştirdiğiniz eylemleri olabilir.
Ama yine de ‘ortak alanlarınız’ vardır.
Yani birisiyle bir fikirde ayrı düşmeniz, her anlamda farklı olacağınız anlamına gelmez!
Öyle sanıyoruz!
Bir kez ‘yerdiğiniz’ biri, övdüğünüzde takındığı samimiyeti, tümüyle ters yüz edebiliyor.
Bir yergiye, bir yorgan yakabiliyor!
Meseleyi kişiselleştirebiliyor.
Ve hatta dostluğunuz, sevginizi, saygınızı silebiliyor.
O dostluk, o sevgi, o saygı her ne kadarsa!

*  *  *

Kin gütmeden, menfaat ölçmeden, hesap tutmadan, hileye bulaşmadan, komplolar tasarlamadan, kimselere alet olmadan içtenlikle inandığımı yazarım.
Kimi katılır, kimi katılmaz.
Belki haklı, belki haksızım!
Ama düşündüğümdür, hissettiğimdir.
Çok da sahicidir, kendi açımdan…
Ve yazarım, orada biter.
Kişiselleştirmem asla.
Ne 'nefrete' dönüşür tepkim yazarken, ne aşkla kutsallaşır.
Çok acımasız eleştirdiğim bir insan dostumsa, benim için hep dostumdur. 
Ama eleştiririm.
"Haksız mıyım?" diye hep bir onay ister ya insanlar.
"Haksızsın" derim, böyle görüyorsam.
Samimiyet duygusu böyledir kitabımda!

…

Bir insanın işini, fikrini, sorumluluk alanındaki tavrını beğenmemek, o insanın kendini beğenmemek olmaz, her zaman!
İnsanları 'övdüğünüz' zaman gösterdiği dostluktan çok daha önemlisi, yerdiğiniz durumda
size hissettireceği saygıdır.
Başarabilmeliyiz bunu!
Birbirimizi samimiyetle eleştirirken, farklı ortak paydalarda buluştuğumuzda, ayırdına varabilmeliyiz paylaşımların!

…

Birbirimizle her konuda aynı düşünemeyiz, ayrı düşünüyoruz diye de ayrılmamız gerekmez illa!
Daha çok birbirimizin yüzüne söylemeliyiz hatalarımızı.
Yoksa onca "iki yüzlülük" üzerine kurulu bu "gösteri" tükenmez asla!