Yalanın masumiyeti yuttuğu zamanlara aldırmadan gün batımını izliyordu iki insan, gamzelerine uzanarak şehvetin...
Köpük köpük kabarıyordu Akdeniz...

*  *  *

“Düştüğüm yer tam ortası ağzının” diyordu bir kadın, şiirler yazıyordu.

*  *  *

Yüzsüzlüğün sokağından kaçanlar ay ışığına sığınıyordu. Yine de mucizeye inanıyordu, düş ülkesi sakinleri...

*  *  *

Seslerimizin çatlağından gürültüsüz sözler çıkacaktı, umutlu, iyimser...
Yırtılmış coğrafyayı sardunyalar bütünleyecekti, yeşererek inadına...
Bin kırık hayat, bin kırık zamanı affedecekti illaki...

*  *  *

Bir kadın şiirler yazıyordu, kanatlarına tutunarak...
“Hangi pencere kenarıydı eskiyen,
hangi deniz...”

*  *  *

Köpük köpük kıyılarını içiyordu Akdeniz...
İnsanı özlüyordu, kendine benzeyen...
Yurdunun hepsini sevecek insanı; ne ırkına, ne diline hapsolmadan, ayrıştırmadan...

*  *  *

Dilindeki erik tadıyla şiirler yazıyordu kadın...
“Rüzgarın uysallaştığı oyuklardan
bak bana
suya en yakın yerinden boşluğun
okşandıkça incelen”

*  *  *

Milliyetçiliğin, nefretin, ırkçılığın sesinden kaçmış suya bakıyordu birileri...
Gün, gamzelere batıyordu.
Bir kez daha doğduğu eve gitmenin mavi hüznüne akıyordu zaman...
Düşüyle, adalı...

*  *  *

Bir kadın şiirler yazıyordu.
“Kuş hafızasıyla geçtiler,
kayıtsız yüzlerden...”

—

*(Şiirler: Fatoş Avcısoyu Ruso / Otları Yalnız Sevmenin Gürültüsü / Öteki Yayınevi)

—