“Oynadığımız takımlar hep Türkiye'nin illeri, Tokat, Yozgat, Artvin gibi İl Karmaları oldu. Biz de iliz demek ki, diyoruz yıllar sonra…” sözleri dökülüyor eski şampiyonların dilinden ve şimdi bunu kalıcılaştırmak için izlenen yola  “yeni siyaset” diyor kimileri…

Çocuklarımızı yitirdik ya depremde…
Şimdi hesabını soruyoruz ve katillerin peşini bırakmıyoruz.
Umarım unutmayız, unutturmazlar, vazgeçmeyiz.

O masum, o tertemiz, o ışıl ışıl çocuklarımız Adıyaman’a sportif bir temas için gitmişler, gönüllü bir takım oluşturmuşlar, kendilerine şampiyonluk hedefi koymuşlardı. Hem onların, hem hepimizin başına yıkıldı dünya… Şimdi ‘Şampiyon Melekler’ diyoruz...

Başımıza yıkılan dünya, Kıbrıslı Türkler olarak epey zamandır dışında olduğumuz bir yer… Yıkıntıların altındayız ve dünyalı sevinçlere uzağız… Hepimizi derinden sarsan bu büyük acının içerisinde sanırım en önemli politik sorgulamayı eski şampiyonlar yaptı.

1986 – 1991 yılları arasında 5 yıl üst üste şampiyonluk yaşayan Türk Maarif Koleji Ortaokul ve Lise Kız Basketbol takımları adına yazdı, Aysun Şabanlı… Çoğunuz okudunuz muhtemelen…

Keşke diyorum, Birleşmiş Milletler bu yazıyı ilk müzakere masasında önüne koysa liderlerin…
“Siz ne düşünüyorsunuz” diye sorulsa…
Kendine sorsa Birleşmiş Milletler genel sekreteri, temsilcisi, sözcüsü…
Avrupa Parlamentosu’nda her dilde, yüksek sesle okunsa, bu içten satırlar…

Orta Anadolu’nun batısına geçemedik”

“Şampiyon olduğumuz her yıl, ülkemizi temsilen Türkiye’de ilçelerdeki turnuvalara katıldık” diyor eski şampiyonlar ve Elazığ, Adana, Hatay, Adapazarı, Antakya, Antep’e dair anılarını paylaşıyor.
En önemlisi de şu saptamayı yapıyor:
“Hayatımızda Türkiye dışında bir ülke ile maç yapmadık.”
Özellikle hatırlatalım, okul sporları olmasaydı eğer bu maçları Türkiye’yle de yapamazdık.

“Davet edildiğimiz hiçbir turnuvada Orta Anadolu’nun batısına geçemedik” diyen eski şampiyonlar, şu üç soruyu gündeme taşıyor.

“Evet, yasımıza politika katmayalım dedik ama şansını kendi yaratamayan ve kaderini de kendi çizemeyen, hayallerinin sınırları hayli daraltılmış çocuklarız biz… Birbirimize kederle fısıldadığımız soruları buraya da yazıyoruz…”

1- Kıbrıs’ın şampiyonlarına verebileceği en büyük ödül, Türkiye’nin bir ili hatta bir ilçesiymişçesine sadece belirli Orta- Doğu- Güneydoğu Anadolu bölgelerindeki il/ilçe turnuvalarına katılmak mı?

2- Kıbrıs’ın şampiyonlarının ulaşabileceği tek başarı ihtimali Türkiye ile sınırlı mı?

3- Kıbrıs’ın şampiyonlarının ödülü, bütçesi 4 yıldızlı bir otele bile yetmeyecek kadar sınırlı mı?

***

Üçüncü soruyu dışarıda tutuyorum, gördük ki çok yıldızlı oteller değil temiz ve güvenli yerlerde barınmaktır en önemlisi…

Bir yıkımın ardından uzun yıllardır enkaza dönmüş hayatlarımızda şimdi varlığımızı sorgulamanın tam zamanıdır. Uluslararası toplumdan bizi uzaklaştıran herkesten hesap sormamız gerekiyor.

“Oynadığımız takımlar hep Türkiye'nin illeri, Tokat, Yozgat, Artvin gibi İl Karmaları oldu. Biz de iliz demek ki, diyoruz yıllar sonra…” sözleri dökülüyor eski şampiyonların dilinden ve şimdi bunu kalıcılaştırmak için izlenen yola  “yeni siyaset” diyor kimileri…

Kendi geleceğini çizemeyen ve hayallerinin sınırları daraltılmış çocuklar yıllardır yalancı masallarla avutuluyor. O çocuklar büyüdü şimdi ve kendi çocuklarına bir dünya arıyorlar… Özgür, güvenli, sınırsız bir dünya… Türkiye’nin ötesinde bir yerde… Uluslararası toplumla kucaklaşacakları, gelecek belirsizliğinden arınmış, köhnelikten uzak bir dünya…

Cemay Onalt Müezzin’in şu yorumu sanırım yaşadığımız hakikati özetliyor ve sözün fazlasına da gerek kalmıyor: “Hep yarım olduk, hep yarım yamalak bir hayat reva görüldü ada yarısının kuzeyine hapsettiklerine…”
 

1986 – 1991 yılları arasında 5 yıl üst üste şampiyonluk yaşayan Türk Maarif Koleji Ortaokul ve Lise Kız Basketbol takımları soruyor: Kıbrıs’ın şampiyonlarına verebileceği en büyük ödül Türkiye’nin bir ilçesinde turnuvaya katılmak mı?