Her şey bir anda olup biter bazen…
Belki bir saniyede…
Belki birkaç…
Yıllarca ‘rutin’ akıp gider zaman da, o ‘an’ var ya o ‘an’?
İner perde.
Kararır dünya.
Biter ışık.
Görünmez ufuk.
Sonrası?
Hiç de ‘dün gibi’ olmaz artık.
Asla!..

*  *  *

İnsan hayatı bir çizgiyse, ‘kopuş’ anıdır o…
Geriye dönüşsüz.
Hayatın anlamını kökten değiştiren…
Zihne, bilinçaltına çivi gibi çakılan…
Bir daha asla akıldan çıkmayan…
Rüyalara giren…
Kabus olan…
Yaş büyüse de hacmi değişmeyen…
Bir boşluk.
Büyük bir hiçlik…
Dolmaz bir eksiklik…
Yarım kalmışlık…
Ve benzer bir yığın duygu…

*  *  * 

Kopma noktası 'son nokta' değil ama yine de...
Bitmez her şey.
Durmaz hayat.
Döner dünya.
Doğar güneş.
Ne iş biter, ne aşk...
Hayat devam eder bir şekilde...
Ama nasıl?
Onu 'kopma noktası'nı yaşayan bilir ancak...
Başka da kimsecikler...