Hem Beş Mil’de Hem Başka Yerde

Girne’de Beş Mil bölgesindeki plajın, otel yapılmak üzere Türkiye’nin çıkarlarını güden bir şirkete peşkeş çekilmesi ile patlak veren zıtlaşmayı çok büyük bir ilgi ile takip ediyorum. Anladığım kadarıyla tepkinin nedenleri arasında o noktanın bir “anıt” olması da var.
Çünkü, 1974 yılında Türkiye askeri birlikleri ilk olarak oraya çıkarma yapmıştı.
“Anıt” kelimesini kasıtlı olarak tırnak içerisine aldım. Bu tırnağın, Kıbrıslı Rumların herhangi bir kurumu tanımadıklarını gösterme çabasıyla “sözde” diyerek tırnak içerisine almaları ile ilgisi yoktur.
Zaten bu hususta “anıt” bir kurum değildir. Ama anıt da değildir!
Zorla evlerinden kovulan herhangi bir Kıbrıslı Rum için anlamı çok başkadır.
Bu yer, Kıbrıslı Rumlar açısından trajediye atıfta bulunan bir noktadır.
Böyle bir trajediyi kimse yaşamak istemezdi.
Bu yer, keder ve sonsuz acı dışında hiçbir duyguya yol açmayan bir yerdir.

*  *  *  *

Kararın tek taraflı alındığını, bir halk plajını 30 yıllığına kilitlediğini, bu plaj ile ilgili olarak sonraki nesilleri bir takım insanın rehini haline getirdiğini kesinlikle anlıyorum. Burayı elinde tutan bir takım insanın ise çıkarları bölgede çevrenin bozulması ile uyumlu olacaktır.
Günaydın kardeşler!
Sağlam bir tepkinin ortaya çıkması için askeri müdahalenin yapıldığı plajın birine verilmesi mi gerekiyordu?
Size bu haberin Kıbrıs Rum tarafında nasıl okunduğunu söyleyeyim.  Tabii bunu yaparken “anıt” unsurunu bir kenara koyacağım.  Bölünmeden önce Girne’de yaşayanlar açısından Girne’yi tanınmaz kılan bir pervasızca müdahale daha diğerlerinin üzerine eklendi.

*  *  *  *

Hazır acı veren, yaralayan, hassasiyetlere saygı gösterilmeyen birçok şeyden söz edilmişken, Kıbrıslı Rumları yaralayan ve rahatsız eden şeylerden de bahsedelim isterseniz.
İşte!
Bugüne kadar, sadece Girne’deki değil, birçok yerde Kıbrıslı Rumların malları üzerine yapılan inşaat patlaması. Kıbrıs sorununun çözüm müzakerelerinde tazminat ve vatandaşların geri dönüş şekilleri tartışılırken süren bu inşaat patlaması gerçek niyetlerle ilgili güvensizliğe yol açıyor.      
Mal kaybı Kıbrıslı Rumlar açısından en temel meselelerden biridir ve Kıbrıslı Rumların Kıbrıs sorununa ilişkin bir anlaşmayı kabul edip etmeyecekleri terazisinde önemli ağırlığı olan taşıyan bir parametredir. Öte yandan, bu hususta özellikle durumların bir hayal kırıklığı ve statükonun devamı halini aldığı 2004 yılından sonraki durgunluk yılları bir bahaneydi. Ama şu an bu inşaat patlamasının devam etmesini algılamak oldukça zordur…

*  *  *  *

Hayır… Sadece Kıbrıslı Rumların dertleri ve hassasiyetlerine bakmıyorum.  Ben de dâhil olmak üzere, çok, birçok Kıbrıslı Rum Kıbrıslı Türklere açıkça haksızlık yapılan enosis plebisiti yönündeki meclis kararı ile ilgili olarak Kıbrıslı Türklere destek verdik. Kendi kendini tanımlarken önce Kıbrıslılığı, sonra etnik kökenlerini ortaya koyan kişilerin çok büyük bir kesim olmadığını ben de çok iyi biliyorum siz de. Fakat bu kesim karşılıklı anlayış ve karşılıklı saygı kültürüne yönelik mücadele vermeye yeter.  Bu bir kesim insan topluluğu yalnızca kendi tarafındaki değil, her iki tarafta da durumları, kararları, davranışları kınayabilir. Bu şekilde tahrik edici veya içe dönük, egoist veya milliyetçi bir davranış sergilememiş olur.
En azından ben kişisel olarak durumları bu şekilde görüyorum. Yurdumu birleşmiş olarak görmek İSTEYEN bir Kıbrıslı olarak söz söyleme hakkına sahip olduğumu düşünüyorum. Söylediğim sözler övücü de olabilir, yerici de. Ayrıca her iki tarafa yönelik de olabilir.  
Durum böyleyken, ortak kimliğin güçlendirilmesi ile ilgili olarak liderliklerden pek fazla bir şey beklemiyorum. Bu güç bizdedir.
Ortak mücadele vermek bizim elimizdedir.

YENİDÜZEN için yazılan Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
 

Και στο Πέντε Μίλι ενοχλεί, και αλλού

Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την αντιπαράθεση που ξέσπασε αναφορικά με την παραχώρηση της παραλίας στο Πέντε Μίλι στην Κερύνεια σε εταιρεία τουρκικών συμφερόντων για την ανέγερση ξενοδοχείου .  Αντιλαμβάνομαι πως στους λόγους της αντίδρασης περιλαμβάνεται και το γεγονός ότι το σημείο αποτελεί «μνημείο» αφού από εκεί έχουν αποβιβαστεί  τα τουρκικά στρατεύματα το 1974. Τα εισαγωγικά στο μνημείο, τα έχω βάλει πολύ συνειδητά, παρά το γεγονός ότι η λέξη, δεν εμπίπτει σε αυτές που οι Ε/κ καθιέρωσαν να ονομάζουν «λεγόμενα» στην επιτηδευμένη προσπάθειά τους να δείξουν ότι δεν αναγνωρίζουν οποιονδήποτε θεσμό. Το «μνημείο» στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι θεσμός. Δεν είναι όμως μνημείο! Δεν αποτίει κανένας Ε/κ φόρο τιμής σε αυτούς οι οποίοι με τη βία τους έδιωξαν από τα σπίτια τους. Εκείνος ο χώρος είναι σημείο αναφοράς μιας τραγωδίας, την οποία κανένας δεν ήθελε να ζήσει. Ένας χώρος, ο οποίος προκαλεί αισθήματα λύπης και απέραντου πόνου και τίποτα πέραν αυτού.

*  *  *  *

Καταλαβαίνω απόλυτα το ότι η απόφαση λήφθηκε μονομερώς, δεσμεύοντας μια δημόσια παραλία για περίοδο 30 χρόνων ,καθιστώντας τις επόμενες γενιές όμηρους μιας ομάδας ανθρώπων που έτυχε να διοικεί με συμφέροντα τα οποία ευνοούν την αλλοίωση του περιβάλλοντα χώρου της περιοχής.

Καλημέρα αδέλφια!  Έπρεπε να δεσμευτεί η παραλία της απόβασης του τούρκικου στρατού προς αλλοίωση για να σημειωθεί σφοδρή αντίδραση; 

Θα σας πω πώς διαβάστηκε η είδηση στην Ε/κ πλευρά. Αγνοώντας το στοιχείο του «μνημείου». Ως άλλη μια αλόγιστη παρέμβαση που προστίθεται σε όλες τις προηγούμενες που καθιστούν την Κερύνεια αγνώριστη σε όσους την έζησαν πριν τον διαχωρισμό.     

*  *  *  *

Αφού πολύς λόγος γίνεται για τα όσα πονούν, για τα όσα πληγώνουν, για ευαισθησίες που δεν γίνονται σεβαστές κι αν θέλετε πραγματικά να ξέρετε κι αυτά που πληγώνουν και ενοχλούν τους Ε/κ, ιδού! Ο συνεχιζόμενος μέχρι αυτή τη στιγμή οικοδομικός οργασμός στην Κερύνεια και όχι μόνο σε ελληνοκυπριακές περιουσίες, την στιγμή που στο τραπέζι των διαβουλεύσεων για επίλυση του Κυπριακού συζητούνται τρόποι αποζημίωσης, αλλά και επιστροφής πολιτών,  προκαλεί δυσπιστία ως προς τις πραγματικές προθέσεις.

Η απώλεια περιουσίας είναι εκ των βασικότερων ζητημάτων των Ε/κ  και εκ των πιο σημαντικών παραμέτρων οι οποίες θα μπουν στη ζυγαριά της απόφασης για το αν θα δεχτούν ή όχι μια συμφωνία στο Κυπριακό. Κι αν τα χρόνια της απόλυτης στασιμότητας, ιδιαίτερα μετά το 2004 όταν τα πράγματα είχαν πάρει μια τροπή απογοήτευσης και συνέχισης του στάτους κβο, υπήρχε μια δικαιολογία, τώρα δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει…

*  *  *  *

Όχι… δεν ασχολούμαι μόνο με τις ανησυχίες και ευαισθησίες των Ε/κ. Και πολλοί, πάρα πολλοί Ελληνοκύπριοι έδωσαν στήριξη στην κατάφορη αδικία σε βάρος των Τουρκοκυπρίων με την απόφαση της Βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα, του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου. Ξέρω και ξέρετε καλά πως αυτή η μερίδα ανθρώπων που βάζουν πρώτα το Κύπριος και μετά την εθνοτική τους προσέλευση όταν αυτοπροσδιορίζονται δεν είναι μεγάλη. Είναι όμως αρκετή για να δώσει την μάχη της καλλιέργειας κουλτούρας αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού. Αυτή η μερίδα ανθρώπων μπορεί να στηλιτεύει καταστάσεις, αποφάσεις, συμπεριφορές όχι μόνο στη δική του πλευρά, αλλά και στις δύο χωρίς να θεωρείται πρόκληση ή εσωστρεφής, εγωιστική ή εθνικιστική συμπεριφορά.

 Έτσι βλέπω εγώ τουλάχιστον τα πράγματα. Και ως Κύπρια που ΘΕΛΩ να δω την πατρίδα μου επανενωμένη, θεωρώ ότι δικαιούμαι να έχω λόγο. Κι αυτός μπορεί να είναι είτε επαινετικός, είτε επικριτικός και προς τις δύο πλευρές.

Έτι κι αλλιώς, από τις ηγεσίες δεν αναμένω πολλά σε ότι αφορά στην εμπέδωση κοινής ταυτότητας. Εμείς κρατάμε αυτή τη δύναμη. Στο χέρι μας είναι να δίνουμε κοινούς αγώνες.