Paris Saint Germain-Başakşehir futbol maçında 4’üncü hakemin Pierre Webo için kullandığı bir sözcük bütün dünyayı ayağa kaldırdı. Romen hakemin kullandığı ‘zenci’ anlamına gelen ‘negro’ ifadesine tepkiler yağdı.

Elbette öyle de olmalıydı. Zira ırkçılık mücadele edilmesi gereken bir hastalık…

Başta Saint Germen’li oyuncular olmak üzere Baaşkşehir’in sahadan çekilme kararına verilen destek, UEFA’nın ve kulüplerin ve derneklerin ve de devleti temsil eden şahısların açıklamaları önemliydi.

Irkçılığa, ırkçı söyleme karşı çıkılması kesinlikle ve yüzde bir milyon doğru.

Ve fakat ayinesi iştir kişinin…

Yani ‘laf’ güzel de ‘icraat’ ne alemde, ona bakmak lazım…

Bu gibi sansasyonel olaylarda birçoğu ön plana çıkar. Sosyal medyanın da popülaritesiyle ‘herkes bir şey’ kesilir.

Mesela bu son olayda bir de baktık ‘hepimiz Webo’ olmuşuz!..

Slogan güzel…

Paylaşımlar, açıklamalar hoş…

Peki ya gerçek ne?

***

Eğer gerçekten ‘hepimiz Webo’ olsaydık, dünya bambaşka bir yer olurdu.

Futbol hakeminin ağzından çıkan bir sözcüğe bu kadar tepki gösterenlerin –en azından- bir kısmı ne yazık ki sadece ‘şov’ yapıyor.

Kimileri ‘ten rengi’ üzerine kurulu ırkçılığa ‘hayır’ dediler ama kendilerinin ‘ötekisi’ olanlara da aynı anda ırkçılık yapmaya devam ettiler.

Irkçılık sadece rengi siyah olanları hedef almaz.

Çoğunlukla ‘yabancı’, yani ‘bizim milletten olmayan’dır ırkçılıkla karşılaşan…

Bazen dilinden, bazen dininden, bazen doğduğu ülkeden veya toplumdan dolayı ‘yabancı’dır.

ABD’den Avustralya’ya birçok Batılı ülkede siyah tenli insanların da ‘eşit yurttaş’ sayılmalarının üstünden henüz bir yüzyıl geçmedi. Güney Afrika Cumhuriyeti’nde azınlık olmalarına rağmen iktidarı elinde tutan ‘beyazların’ geri adım atması için Mandela bir ömür hapiste yattı.

Ve kuşkusuz ‘Ari Alman Irkı’ yaratma sevdalısı Hitler’in yarattığı tahribatın izleri silinmedi, silinmeyecek.

***

Irkçılık tahminlerden de öteye yaygın ve çoğu zaman da yüzleşilmeyen bir düşünce ve davranış biçimi…

‘Hepimiz Webo’yuz’ diye slogan atar ve siyahlara karşı yapılan bu hareketi ‘ırkçılık’ diye tanımlarken, herkes gibi biz de ‘ayna’ya bakabiliyor muyuz?

‘Biz’ derken hem bireysel, hem de toplumsal anlamda…

Yoksa bizim ‘öteki’miz yok mu sanıyoruz?

Türkiye’de ‘Artı Gerçek’ sitesinde Ragıp Duran bu konuda harika bir makale yazdı, adeta ‘anti-ırkçılı dersi’ verdi.

Aslında ‘hepimiz ırkçı’yız ama bunu itiraf edemiyoruz, kabullenemiyoruz.

“Mesela” diyor Ragıp Duran “Webo’ya sahip çıkanlar, Kürt futbolcu Deniz Naki’nin linç edilmesine ve ülkeyi terk etmek zorunda kalmasına ses çıkarmadıkları gibi çanak da tuttular.”

Neden?

Çünkü ‘Türkiye Türklerindir’ der ve öyle davranırsanız TC yurttaşı Kürtlere, Ermenilere, Rumlara, Çerkezlere ve bilumum ‘ötekiler’e o ülkede rahat yaşama şansı bırakmazsınız.

Devletin ideolojisi yurttaşlık değil de soy üzerine kurgulanmışsa eğer, ötekileştirme ve ırkçılık kaçınılmaz olur.

***

Gelelim bize, yani Kıbrıs’a…

Biz ‘ırkçılık’ yapıyor muyuz acaba?

Bu sorunun cevabını vermek kolay değil.

Ancak çoğunlukla ‘mağdur’ olduğumuz gerçeğine –veya bahanesine- dayalı bir tutum içinde olduğumuz söylenebilir.

En çok da ‘yabancı nüfus’tan mağduruzdur ve bu yalan değil.

Etki-tepki kuralı ile bazen ‘Afrikalı’lara’ kızmıyor, kendi aramızda onların ne kadar çoğaldığından bahsetmiyor, ‘memleketin yaşanmaz’ olduğunu söylemiyor muyuz?

Hele kriminal olayların artışı, ‘hep onların işi’ değil mi?

Kimimiz ‘gavur’ demiyor muyuz hala adanın ‘öteki’ toplum bireylerine?

Ya ‘Türkiyeliler’ değil midir memleketimize doluşan, okullarımızı dolduran, işlerimizi elimizden alan?

***

Bir soruyla bitireyim…

Mesela Kıbrıs’ta oynanan bir maçta hakem aynı Paris’te olduğu gibi eliyle yardımcı antrenör Şaban’ı işaret edip ‘şu garasakal’ dese ne yapardık?

Irkçılık yapılıyor diye tepki verip ‘Hepimiz Şaban’ız diye slogan mı atardık?

Samimi cevap lütfen!..