Bir ülke düşünün, içerisinde kaç kişinin yaşadığı veya yaşamaya çalıştığı belli olmayan... Bizimkisi de öyle bir memleket işte.

Başbakan Üstel geçtiğimiz haftalarda konuk olduğu bir programda ülke nüfusunun kaç kişi olduğu sorusu üzerine devlet sırrı olacak ki eveliyor geveliyor öngörüleri ve tahminleri olduğunu söyleyip geçiştiriyor. Ancak sayı hakkında ser verip sır vermiyor.

Ülkede yaşayan vatandaşlardan kimileri dört yüz bin bandında, kimileri bir milyonu bulduk diye tahminler üretiyor.

İşin gerçeği hükümet edenler dahil hiç kimse gerçek sayıyı bilmiyor. Belki de bilmek istemiyor. Çünkü işlerine böylesi daha güzel geliyor. Nüfus politikaları belirlenemeyecek ve buna göre önlem alınmayacak ise gerçek nüfusu bilmenin ne işe yarayıp ne fayda sağlayacağını da sormadan edemiyor insan kendi kendine.

Hal böyle olunca da ülkeye ne girenin ne de çıkanın haddi hesabı bilinmiyor. Dolayısı ile ülke böylesine yoğun ve kalabalık bir nüfusu kaldırmıyor, kaldıramıyor.

Nüfusun bu denli kontrolsüz biçimde artması hayatın her alanını etkiliyor ve önüne geçilmesi imkânsız bir hal alıyor. Garip bir denklemin içerisinde buluyoruz kendimizi çünkü nüfus arttıkça talep artıyor, talep arttıkça fiyatlar artıyor ve nihayetinde günden güne yaşam mücadelesi zorlaşıyor. En çok etkilenen kesim yine asgari ücret ile çalışan özel sektör emekçisi oluyor.

Orta kesim yerini alt kesime bırakıyor usul usul. Ve böylece üst gelir grubu ile alt gelir grubu arasındaki fark çığ gibi büyüyor.

Kıbrıs'ta yaşayan veya bu şartlarda yaşamaya mahkum edilen gençler, gelecek hayali kurmak bir tarafa dursun, bugünü nasıl geçiririm diye düşünüyor. Hatta kimileri günü bile geçiremiyor.

Emekçi eziliyor, eğiliyor, bükülüyor. Hastaneler dolup taşıyor, araç trafiği günden güne artıyor, kazalar çoğalıyor.

Geleceğin mimarı çocuklar, adına “okul” denilen çamur altında kalmış barakalarda eğitim almaya çalışıyor.

Hayat şartları giderek zorlaşıyor, Kıbrıs’ın kuzeyindeki geleceğinden umutsuz gençler göç ediyor.

Kısacası her geçen gün aleyhimize işliyor...