Ne demiştim en son: Üst akla tapmaktan kendi aklımızı yitirdik.
Bir ülke “uzaktan kumanda” ancak bu kadar yönetilir.

*  *  *

O yol…
Girne-Lefkoşa.
“Ülkümün Akdeniz’de bir zaferi var” şarkısı çalar fonda!
Nerede çıktı ihalesi bilir misiniz?
Ankara’da.
Hani bizim aklımız ermez ya…
Hani “en iyisini başkaları bilir…”

*  *  *

“Protokol” ile yönetildi o yol.
Protokole uyuldu.
İhale de Ankara’da çıktı.
Müteahhit de oradan geldi.
27 Şubat 2017’de imzalar atıldı.
Peki sonuç ne oldu?

*  *  *

“Koskoca Ankara’dan iyi mi bileceğiz” şimdi!
Ya da…
Nasıl denetleyeceğiz?
Haddimize mi düşmüş.

*  *  *

Gayem bu ülkedeki denetimsizliği, sorumsuzluğu, umursamazlığı aklamak değildir.
Dere yataklarına tecavüzü, rant çeteleriyle uzlaşmış eski siyaseti, burnumuzu çamura sokan popülist zihniyeti elbette affetmemeliyiz.
Çünkü eğer gerçekten bu ülke bizimse ve biz yöneteceksek, ne olursa olsun sahip çıkmamız gerekir.
Yine de…
Türkiye’yle imzalanan protokolleri “kutsal kitap” yerine koyarak, bu ülkenin tek reçetesini ana karaya havale edenleredir sözüm.
“Protokol de protokol.”
Mesele saygın, eşit, tahakküm ya da biat kültüründen uzak ilişkidir.
Yurtseverliktir mesele…

*  *  *

Ne demiştim en son: Üst akla tapmaktan kendi aklımızı yitirdik.
Bir ülke “uzaktan kumanda” ancak bu kadar yönetilir.
Kıbrıs’ın tek ülke olarak dünya sahnesine çıkması kaçınılmazdır.
Öyle ya da böyle…
Yönetim de irade de burada olmalıdır.