Bir kez daha hatırlatmama gerek yok. Yarın seçim var.

Bu da geçsin, memleket biraz sakinleşsin, rahatlasın bakalım…
Seçim öncesi dönem ve partiler ile adayların birkaç saniyelik reklamları için gösterdikleri olağanüstü çaba bizi yordu. 
Milletvekilliği heveslileri için aslında üzülüyorum.
Belki hepsi için değil ama birçoğu için bunları söyleyebilirim.
Bu ne biçim bir yarıştır? Tek tek oy topluyorlar! Nasıl bir stres?
Acaba bu süreçte kaç kilometre yol kat ettiler? Peki ya telefon görüşmeleri? Telefonları adeta kulaklarında yapışık geziyorlar.  
* * *
Ellerinde seçim bölgelerinin seçmen listeleri ile bitmek bilmez görüşmeler yapıyorlar… Bir de nasıl da becerip şunu söyleyebiliyorlar aklım almıyor: “Pazara tamamız değil mi? Kardeşin de gelecek mi? Teyzene de söyledin mi?”. 
Herhangi bir kişiye hayatım boyunca böyle bir şey sorup soramayacağımı, böyle bir şey isteyip isteyemeyeceğimi bilmiyorum. Belki de bu yüzden mikrofonun diğer tarafındayım.
Yoksa mikrofonun bu tarafı da çok da tozpembe değil.
***
Şimdi beni ilgilendiren şey, bana telefon etme cesaretini göstermiş olan kişilerin ne sordukları, ne istedikleri değil, bunlardan birçoğunun (tümünün demeyeyim, haksızlık etmiş olurum) ne sormadığıdır aslında. Sormadıkları şey insani bir konudur; şu an belki de en büyük ve en ciddi mücadelesini veren sevdiğim bir kişinin durumudur.
Bir önceki seçim sürecinde aynı insanı sormayı herkes biliyordu.    
Toplumsal konulara önemli katkılar koymuş ve koymakta olan bir kişiden bahsediyoruz. Gerek öğrencilik yıllarında gerekse daha sonra birçok mücadele vererek topluma hizmet eden biridir bu sevdiğim kişi. Kıbrıs’ın refahını ve memleketinin yeniden birleşmesi vizyonunu kendine gerçekten dert eden gerçek bir Kıbrıslı… Bu kişi bir yıldır hastadır ve birkaç haftadır yurt dışında bir hastanede tedavi görüyor.
Dolayısıyla oy kullanmayacak. Belki de seçme hakkını kullanmayacağı ilk seçim olacak. Böyle bir konu da var. Kişilerin bazıları tercih/tik insanı oldular, “arkadaşlar” diğer seçmenlerin uydusu haline geldiler. Bir de oy kullanmayanlar, hepsiyle birlikte bir de ilgisizler vardır.
***
Hoşnutsuz değilim. Ne de her şeyi sıfırlıyorum. İstisnaların olduğunu daha önce de belirtmiştik. İstisnalar deyip çoğul kullandığıma bakmayın, sözün gelişi öyle denk gelmişti, vazgeçtim.
Tek bir istisna vardı. O da Fotini’ydi.  
Aday çıktığı parti ise sevdiğim kişinin ailecek benimsemediği bir partidir.
* * *
Bu yazının amacı hayal kırıklığının dışa vurulması değil, bu yaşamdaki gerçek meselelerin sıraya dizilmesidir.
Esas mesele, insanlık değerleridir.
Dayanışma, sevgi, insanlık.
Esas mesele sağlıktır, yaşamın ta kendisidir. 
Sağlığımıza, yaşamımıza bazen kesin gözle bakıp ne kadar da alsak daha fazlasını istiyoruz. Hatta bunu bazen kendi insani varoluşumuzu harcayarak yapıyoruz.
* * *
"Onur Payesi": Bizi ben merkezciliğin tuzağına düşürebilecek bir kavram. Bu dönemin hastalığıdır, her çeşit iktidar yönetiminde, her çeşit hüküm sürülmesinde, kötü yöneticilik uygulamaları ve yanlış iletişim yolları ile birlikte görülür.
"İktidar/ Güç": Toplumun yapısı için vazgeçilmezdir, fakat “onur payesi” ile doğrudan eklemlenmiş durumdadır.

"Ve artık hükmü kalmayacak ölümün.
Ölüler çırılçıplak birleşecek tek bir gövdede…"

Dylan Thomas
Şair – yazar (1914 - 1953)

Çeviri: Çağdaş Polili

_________________________________________________________________________________

Χαιρετίσματα στην εξουσία

Μην τα ξαναλέμε. Αύριο έχει εκλογές. Να περάσει κι αυτό, να ησυχάσει ο τόπος. Μας κούρασε η προεκλογική περίοδος και η υπερπροσπάθεια κομμάτων και υποψηφίων για λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας.

Κατά βάθος τους λυπάμαι τους επίδοξους βουλευτές. Ίσως όχι όλους. Τους περισσότερους όμως σίγουρα. Τι αγώνας κι αυτός…  Μία-μία τις μαζεύουν τις ψήφους. Και τι άγχος. Πόσα χιλιόμετρα να διένυσαν άραγε αυτό το διάστημα; Και το τηλέφωνο; Κολλημένο στο αυτί τους.

Ατελείωτες συνομιλίες με λίστες ολόκληρες ψηφοφόρων της εκλογικής τους περιφέρειας. Και πώς μπορούν να λεν αυτό το... "εντάξει την Κυριακή; Θα πάει και ο αδελφός σου; Είπες και της θείας σου;".

Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα ποτέ να ρωτήσω άνθρωπο για κάτι τέτοιο. Γι' αυτό μάλλον είμαι στην άλλη πλευρά του μικροφώνου. Όχι ότι είναι πιο ρόδινα τα πράγματα κι εκεί...

***

Τώρα, εμένα βέβαια δεν με απασχολεί τόσο το τι με ρώτησαν, αλλά το τι δεν με ρώτησαν κάποιοι (όχι όλοι για  να είμαι δίκαιη) από όσους είχαν την τόλμη να με πάρουν τηλέφωνο. Να με ρωτήσουν ανθρώπινα και απλά για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δίνει ίσως τη μεγαλύτερη και πιο σοβαρή του μάχη. Τον ίδιο άνθρωπο για τον οποίο στην προηγούμενη εκλογική διαδικασία ήξεραν όλοι να με ρωτήσουν.

Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος συνεισέφερε και συνεισφέρει στα κοινά. Με πολλούς αγώνες στα φοιτητικά του χρόνια, αλλά και μετέπειτα. Ένα γνήσιο Κύπριο με μεγάλη έγνοια για την ευημερία της Κύπρου και την προοπτική επανένωσης του τόπου του, ο οποίος εδώ και ένα χρόνο είναι άρρωστος και εδώ και λίγες βδομάδες βρίσκεται σε ιατρικό κέντρο στο εξωτερικό.

Δεν θα ψηφίσει λοιπόν. Θα είναι μάλλον η πρώτη φορά που δεν θα ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα.
Εδώ είναι το θέμα. Οι άνθρωποι έγιναν σταυροί προτίμησης, οι "φίλοι" εν δυνάμει δορυφόροι άλλων ψηφοφόρων και οι απόντες... αδιάφοροι.

***

Δεν είμαι πικραμένη. Ούτε ισοπεδώνω τα πάντα. Είπαμε άλλωστε ήδη ότι εξαιρέσεις υπήρξαν... Αν και ο πληθυντικός που χρησιμοποίησα στην προηγούμενη πρόταση, ήταν χαριστικός και το μετάνιωσα. Μία ήταν η εξαίρεση. Φωτεινή μάλιστα. Από υποψήφιο ο οποίος κατέρχεται σε κόμμα, από το οποίο δεν ανήκει παραδοσιακά η οικογένεια του αγαπημένου μου προσώπου.

Ο σκοπός της συγγραφής αυτού του άρθρου δεν είναι η εξωτερίκευση της όποιας απογοήτευσης, αλλά η ιεράρχηση των πραγματικά σημαντικών ζητημάτων σε αυτή τη ζωή. Που είναι οι ανθρώπινες αξίες. Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η ανθρωπιά. Που είναι η υγεία... η ίδια η ζωή. Την οποία κάποτε θεωρούμε δεδομένη και από την οποία όσα και αν πάρουμε, θέλουμε ακόμα περισσότερα, κάποτε θυσιάζοντας την ίδια την ανθρώπινη μας υπόσταση.

***

"Καταξίωση": Μια έννοια η οποία μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα του εγωκεντρισμού. Αρρώστια της εποχής, η οποία συνοδεύεται με κακές διοικητικές πρακτικές και λανθασμένους επικοινωνιακούς χειρισμούς σε κάθε μορφή ενάσκησης εξουσίας.

"Εξουσία": Απαραίτητη για τη δομή της κοινωνίας, άμεσα όμως συνυφασμένη με την "καταξίωση".

"Και ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία...
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα"
Τόμας Ντύλαν
Ποιητής - συγγραφέας (1914 - 1953)