“İnat” Dönemi

Kıbrıslı Türk bir meslektaşımla aklımıza çok parlak bir fikir gelmişti. Her iki taraftan da çocukların katılacağı etkinliklerle iki toplumlu etkinliklere katkı koyma fikriydi bu. Bu etkinliklerde herkese hitap eden ve popüler özellikleri olan eylemler kullanılacaktı. Gerçekten de öncü bir adım olacaktı.

Baştaki korkuma karşın, bu fikrin uygulanabilmesi için verimli toprağın olduğunu gördüm. Muhtemel katılımcılar tarafından, ortaya konulan fikre olumlu ve coşkulu bir karşılık gelmişti. Samimi olmak gerekirse, buna rağmen beynimin bir köşesinde, özellikle de spor faaliyetlerinde milliyetçiliğin yükselebileceği çekincesi vardı. Bunun sebebi, sahalarda hüküm süren fanatizmdir. Bu fanatizm ne yazık ki küçük yaşlarda anne babalar tarafından çocuklarına aşılanan bir fanatizmdir.

Çocuklar bu memleketin geleceğidirler ve mevcutlarda herhangi bir niyet belirtisi görünmediğinden geleceğe yatırım yapalım dedik. En azından sonraki nesiller için bir şeyler inşa etmiş olurduk. Heyhat, “mevcutlar” bu inşa edilecek şeyler hakkında düşünülen ne varsa, uygulanabilecek ne varsa önüne set mi çekecek?    

İki üç günlük düşünme sürecinin ardından kuşkular ve tedirginlikler (en azından benim tarafımdaki muhtemel katılımcı meslektaşlarım arasında) başladı. “Ya milliyetçiler etkinliğin olduğu yerde toplanırlarsa? Ya olaylar çıkarsa? Çocuklarımıza karşı sorumluluğumuz, yükümlülüğümüz vardır. Bunu kim üstlenecek? Onları nasıl güvende tutacağız?” Gerçek şu ki, bir yıl önce rahat rahat vereceğim yanıtları şimdi veremiyorum. Bugün değişen ve gelinen durumda samimi olarak hiçbir şeyin garantisini veremiyorum.

Bu arada geçen birkaç gün içerisinde Avrupa Parlamentosu üyelerinin Maraş’ı ziyareti gerçekleşti. Bayraklar ve milliyetçi sürtüşme niyetiyle bir takım insanlar da bu etkinlikte hazır bulunmuştu. Daha o gün bitmeden, bu konuda temas ettiğim herkesten kesin yanıtlar kısa mesaj olarak cep telefonuma düştü. Son karar olumsuzdu. Bu mesajlardan sadece birini sizinle paylaşayım: “Biz atletiz ve atletizmde durduk yere dışlama, elenme olmaz. Fakat kanımca senin fikrin ancak sonraki bir aşamada uygulanabilir. Belki hepimiz biraz daha olgun olduğumuzda uygulanabilir”.  

Hepimiz biraz daha olgun olduğumuzda…
Bu coğrafyada acaba ne zaman olgunlaşacağız? Veya hiç olgunlaşacak mıyız? Tam tersine, hepimizin daha geriye gittiğini hissediyorum.

Crans Montana’dan sonra ortaya çıkan “inat” dönemi ve çıkmaz yeni fikirlerin geliştirilmesine zemin sağlamıştır aslında. Ama bu fikirlerin uygulanması sürecinde ortamızda örülen milliyetçilik duvarı yükseliyor. Bu artan milliyetçilik yukarıda bahsedilen fikirlerle eş zamanlı geliştiğinde duvar çok daha sağlam oluyor, hatta tehlikeli hal bile alıyor! 

Evet, hepimiz daha geriye gidiyoruz. Barış için artık bir alan olmadığını hissediyorum. Bu memleket de bu kadar çekti, küçüldü. İnsanlar yeniden dar dünyalarına kapandılar. Gitgide daha az kişi haritada bütün, birleşmiş bir Kıbrıs hayal edebiliyor. Gitgide daha fazla kişi duvarı görüyor. 

Sadece birleşmiş bir Kıbrıs hayal eden romantikler ve ‘tuhaflar’ (en iyi durumda bu kişilere bu sıfatlar veriliyor) dışında yeni bir uzmanlık kazanmış durumda olanlar vardır. Bu uzmanlık, statükonun normal bir şekilde işleyişinin muhafaza edilmesidir. Böyle muhafaza edilirse gelecek için ne umut kalır ki… Yıkım!