Serap ŞAHİN

İsrail ile Hamas arasında 7 Ekim tarihinden bu yana süren çatışmalarda binlerce insan hayatını kaybetti, on binlercesi ise yaralandı... Evlerinden yüzlerce kilometre uzakta, eğitim için Kıbrıs’ın kuzeyine gelen Filistinli öğrenciler, çatışma bölgelerinde kalan ailelerine ulaşmakta güçlük çekiyor, bazıları ise ölüm haberlerini alıyor…

YENİDÜZEN, savaş acısını yaşayan Filistinli öğrencilere kayıt cihazı uzattı, hislerini sordu.

Kimisi ailesinden haber alamadığını ifade ederken, kimisi ise ölüm haberleri ile sarsıldığını aktardı.

Sarah Mezher isimli genç, çatışmaların 75 yıldır devam ettiğini, 2008 yılındaki çatışmalarda 5 katlı aile apartmanlarının yok olduğunu anlattı, “Bunlar yaşanırken ben sadece 5 yaşındaydım ve çocuk olmam gerekirken çocuk olmanın ötesinde şeyler yaşadım” dedi.

Mezher, Rusya – Ukrayna savaşında tüm Avrupa’nın Ukrayna’nın arkasında durduğunu ancak Filistinlilerin yalnız bırakıldığı söyleyerek sitem etti, “İsrail’lerinin çoğunun başka ülke vatandaşlıkları var dolayısıyla vatansız ve milletsiz değiller. Ama bizim o bile yok, onu dahi elimizden aldılar” ifadelerini kullandı.

Zahra Mutan isimli genç ise “Bölgede iletişim şu anda çok kötü. Çok zor ulaşıyoruz. Normal hat dışında internet gibi farklı iletişim olanakları zaten yok” dedi, ailesine, tanıdıklarına ulaşamadığını belirterek, “Hayattalar mı bilmiyorum” şeklinde konuştu.

Filistin’in Nablus kentinde yaşayan Farah Shtiath ise “Gazze’de günlerdir elektrik, su ve yemek yok” dedi, “Bombalardan ölmeyenler açlıktan ölüyorlar” yorumunu yaptı.

Shtiath, “Dünya bizim yanımızda durursa bu savaş biter” dedi.

Rayan İbrahem isimli  genç ise Gazze’den geldiğini anlattı, “Ailem şu an Gazze’de. Kuzenlerim bu savaşta hayatını kaybetti” ifadelerini kullandı.

İbrahem, savaşmaktan başka çareleri olmadığını öne sürdü…

Sarah Mezher: Barışmak bizim için hayal edilebilir bir şey değil

“Filistin’in Gazze bölgesinde yaşıyorum. Anne babam da dâhil olmak üzere bütün ailem ve akrabalarım şu anda tam olarak çatışma bölgesindeler. İnternet çoğu yerde çalışmıyor ve normal telefondan arama yapabiliyorum. Günde 1 defa ulaşabiliyorum ama bazı günler ulaşamıyorum. Ailemden en son Salı günü haber aldım. Biz direnişi destekliyoruz çünkü bizim güvenliğimizi sağlıyorlar ve bizim için savaşıyorlar. Bu savaşın kazananı olur mu bilmiyorum. Ülkemden ötürü direnişi ve şu anda yürüttükleri mücadeleyi destekliyorum. İnşallah bir gün biz kazanacağız. Ülkemizi savunmamız gerekir. Çünkü 75 yıldır zulüm altındayız. Bizimle mücadele eden ve bizi savunan başka kimsemiz yok. İsrail’in ülkemizi terk etmesi sadece çözüm olur. İsrail olduğu müddetçe barış olmayacaktır. Topraklarımıza el koydular. İsrail’lerinin çoğunun başka ülke vatandaşlıkları var dolayısıyla vatansız ve milletsiz değiller. Ama bizim o bile yok, onu dahi elimizden aldılar. Herkes kendi ülkesine geri dönebilir ama bizim Filistin’den başka gidecek yerimiz yok. Avrupa Birliği ülkeleri, Amerika hepsi İsrail’in yanında hatta Arap ülkeleri bile. Toplumlar bizimle dayanışma gösteriyor ama devlet yöneticilerinden İsrail’in gördüğü desteği biz Filistinliler olarak Arap ülkelerinden bile görmüyoruz. İsrail söz konusu olduğu zaman barış anlamını yitiriyor. Çünkü bize göre onlar barışa saygı duymuyorlar. Hastaneye saldıranlarla barış yapılabilir mi? Hastane saldırısında tanıdıklarım hayatını kaybetti. Barışmak bizim için hayal edilebilir bir şey değil. Biz sivil halkız çatışmaya katılmıyoruz.  2008’de oturduğumuz 5 katlı aile apartmanımız çatışmada tamamen yok oldu.  Bunlar yaşanırken ben sadece 5 yaşındaydım ve çocuk olmam gerekirken çocuk olmanın ötesinde şeyler yaşadım. Rusya Ukrayna’ya saldırdığı zaman bütün Avrupa yanlarında oldu. Ama bize saldırı olduğu zaman kimse bizim yanımızda olmuyor. Bizi onlardan ayıran nedir anlamakta zorlanıyorum. Biz de insanız, ailelerimiz var. İnsanca yaşamak istiyoruz ama mümkün olmuyor.”

Zahra Mutan: Gazze’deki yakınlarımıza ulaşamıyoruz, hayattalar mı bilmiyoruz…

“Filistin’de Batı şeriyada Ramallah’da yaşıyorum. O bölgede savaş bağlamında bir çatışma yok ama genel olarak tüm işgal edilen topraklarda dolayısıyla Batı Şeria da bundan muaf değil. İsrail askerleri ile Filistin arasında sürekli bir şiddet ve çatışma var. Benim olduğum bölgede bir şey yok ama Gazze’de yakınlarımız, dostlarımız, ailelerimiz elbette var. Bölgede iletişim şu anda çok kötü. Çok zor ulaşıyoruz. Normal hat dışında internet gibi farklı iletişim olanakları zaten yok. Bize göre bu yaşananlar adil bir savaş değil. Çünkü bizim ordumuz yok ama İsrail’in bir ordusu var. Bana göre bizim sergilediğimiz nefs-i müdafaa. Kendi topraklarımızı ve kendi halkımızı korumaya çalışıyoruz. Sıcak savaş olmasaydı dahi biz İsrail’in zulmü ve baskısı altında başka şekillerde ölüyoruz, acı çekiyoruz. Tek çözüm İsrail’in topraklarımızı terk etmesi ve İsrail diye bir devletin ortadan kalkması olur. Başka türlü bir çözüm düşünemiyorum. Şu anda hayatını kaybeden 3 bin 300 kişiyi çöp torbalarına koyuyorlar. Çoğu da sivil, çocuk ve kadınlar. Kimseye ulaşamıyoruz hayattalar mı değiller mi bilmiyoruz.”

Farah Shtiath: Bombalardan ölmeyenler açlıktan ölüyorlar

“Filistin’de Nablus’ta yaşıyorum. Çatışma bölgesinde yakınlarım yok ancak haberleri sürekli takip ediyorum.  Biz 75 senedir savaşıyoruz. O yüzden artık bunun bir sonu olacağına inanıyorum. Kazananı da olacak. Ama maalesef çok can kaybı olacak. Başka hiçbir şey yapamayız. Bizim tek çaremiz savaşmak. Biz sadece bizim için savaşmıyoruz. Ölen insanlar için de savaşıyoruz. Onlar bize bu toprakları bıraktı. Onların mücadelesini devam ettiriyoruz. O yüzden hep savaşmamız lazım. Çözüm için de dünyanın uyanması gerekiyor. Biz Filistinli olarak güçlü değiliz. Gazze’de 10 gündür elektrik, su ve yemek yok. Bombalardan ölmeyenler açlıktan ölüyorlar. Dünya bizim yanımızda durursa bu savaş biter. Arap ülkelerinden 300 milyona yakın insan var. İsrail ise 5 milyon civarında. Arap ülkeleri neden yanımızda değil? Hastane saldırısını ilk duyduğumda inanmadım ama şaşırmadım da. Çünkü onlardan beklenir. Biz konuşurken bile insanlar ölüyor.”

Rayan İbrahem: Ailem şu an Gazze’de, kuzenlerim bu savaşta hayatını kaybetti

“Filistin Gazze’de yaşıyorum. Ailem şu an Gazze’de. Kuzenlerim bu savaşta hayatını kaybetti. Dünya onları terörist olarak biliyor ama bu düşüncenin değişmesi gerekiyor. Bu savaşın bir çaresi yok. Sonuna kadar savaşacağız. Ya bizim toprağımız geri verilecek ya da 1967 yılındaki Oslo Anlaşması’nda Filistin’e ait topraklar belirlendi. En azından buna uyulabilir. Gazze’dekiler Mısır’a geçsin deniliyor. Ama asla öyle bir şey yapamayız. Çünkü çıkarsak bir daha geri dönemeyiz.”