Bu ülkede gazetecilik yapmanın bir avantajı var: Yetkililer erişilirdir.
Senaryo yazmanın alemi yok.
Arar, bulur, konuşursunuz.
Yabancı gazeteciler çok şaşırırlar.
“Cumhurbaşkanı’nı mı aradın” derler.
Bilmezler ki, bu kolaylık salt gazetecilere özgü değildir.
Kim istese arar, bulur.
Bir telefon kadar yakın mesafede durmayan da genelde seçilmez.

*  *  *

Yeni hükümet senaryoları arasında Ersin Tatar’ı aradım dün…
UBP Başkanı.
Kimi dedikodulara göre birkaç haftaya kadar Başbakan.
- “Ankara ziyareti vardı, hayırdır.”
Kızı 23 Nisan doğumlu, doktor, Ankara’da ve ziyaretine gitmiş.
Türkiyeli bakanlar Çavuşoğlu ve Albayrak’la da görüşmüş.
“Hükümet işini bilemem ben… Kendileri bilir. Öyle Ankara’ya gitti, hükümet kurdu, dedirtmem, yakışık almaz, oradaki insanlar da bunu istemez.”
Peki ne konuştunuz?
“Kıbrıs sorunu konuştuk, ekonomiyi konuştuk, kabloyla elektrik meselesini.”
“Uluslararası sorun varmış o yönde.”
“Öyle, varmış da, aşılamaz bir sorun değil bence…”

*  *  *

“Yeni Hükümet” senaryosunu ısrarla sordum, soruşturdum.
En manidar yanıt şu oldu:
“Dur bakalım, maaşları nasıl ödeyecekler, meraktayız.”

*  *  *

Öyle ya!
Ankara’nın elindeki anahtar bu…
Onca sene boşuna mı “bağımlı” yapılmış bu ekonomi!
“Başbakan’dan bir şikayetleri yok, anladığım öyle, sanırım hükümetin içinden bazı isimlerden rahatsızlık duyuyorlar. Benim izlenimin yani… Bilemem... Bakalım...”

*  *  *

Hep aynı değil mi?
Senelerdir değişmiyor senaryo.
Öyle görünüyor ki, yine “ekonomik protokol” çizecek siyasetin kaderini!
“Mayıs” demişti Tufan hoca!
1’i işçinindir, 31’i bakalım kimin olacak?

*  *  *

Bir telefon kadar yakındır, yetkililer…
Ve demokrasi, epeyce uzak...
İp kimin elindedir sahi?
Ne denmiştir dün:
“Egemenlik” mi?
Yok canım, olsa olsa “çoluk çocuk bayramı” bizimki!