Yılın son yazısı bu.
Bu sene yine üç yüz altmış küsur yazmışım.
Onca seneyi çarpsam dört beş bin olacak.
Bir hüzün var tabii!
Yanlış anlaşılmasın, bu hüzün “büyüme”ye değil “çürüme”ye dair.
“Yazdık da ne oldu, ne değişti, kime faydamız dokundu” dürtüsü kemiriyor içimi.
Bir tek kişinin dahi değişmişse duruşu, düşünmüşse yeniden üç kişi, kendini sorgulamışsa dördü beşi bu da yeter elbette.
Koskoca senenin budur tesellisi.

*  *  *

Feslikanlar büyütüyorum penceremin dibinde, gün ışığına sevdalı bir yeşillik uyanıyor odamda, hep bir ada kokusu...
Son dönemde en büyük keyfim bu.
Bir budak sıyırıyorum kuytu bir mahalleden ve masamdaki kavanoza daldırıyorum.
İki hafta içinde beyaz bir at yelesi gibi suya fışkırıyor kökleri.
O kökleri toprağa yatırıyorum usulca, saksıda boy veriyor yanakları, ışıkla sevişiyor gün boyu, sessizce yeniden yavruluyor dalları...
Hep bir döngü.
Kendini doğuruyor çiçek, yarınına kendi içinden kök salıyor, kokusu kendine benziyor, hepimizi utandırıyor.

*  *  *

Senenin son yazısı bu.
Ve “Bu dünyaya söyleyecek daha çok şarkımız var…”
Şarkılarımızı söyletmek istemeyenlerle daha çok derdimiz var.
Peki vazgeçecek miyiz?
Mümkün mü!
Uyanacağız yeni acemi sabahlara.
Beyaz bir at yelesi gibi fışkıracak köklerimiz göğe; kendimizi doğuracak, kendimizden çoğalacak, kendimizle koşacağız.
Kirlenmemiş gülüşlerle çözeceğiz paslı düğümleri, iki alfabesini de seveceğiz adanın.

*  *  *

Şarkılar söylenecek bağıra çağıra.
Akdeniz’e, adaya, dünyaya...
“Aşkımız büyük, tutkumuz derin...”
Şarkılar söylenecek...
“İkimiz birden seveceğiz... İkimiz birlikte.”
Hep birlikte kederlenmeyi öğreneceğiz, hep birlikte tebessüm etmeyi!
Sızılı saatlerden yaşlar akıtacağız ömrün sancılı baharlarına...
Hece hece, düş düş barışacağız.
Miğferlerin içine daldıracağız bitkilerimizi.
Köklerimiz fışkıracak!
Işıkla sevişeceğiz, hiç utanmadan...
Kendimiz kokacağız...
Ve pencere kenarında bekleyecek umut.
İlk fırsatta kolayca uçabilsin diye ışıklı mavilere...