“Güzel günler göreceğiz çocuklar” ezgisini duyar duymaz gözlerim ıslanır benim…
Tınısıyla irkilirim…
Yıllardır böyledir…
Yirmi sene önce de ıslanırdı gözlerim…
Şimdi de…

***

O meydanlara umut yığıldığı ve düş köpürdüğü günlerde, henüz üç yaşındaydı oğlum…
Babam hayattaydı...
Güzel günler göreceğimize inanırdı…
Güzel günler dilerdik, evlatlarımıza…

***

Kıbrıs’a barış demektir, güzel günler… Öyledir bizim için… Ne saltanattır gelip geçici, ne bir mevki… Yurt hakkıdır… Kendi kimliğimizle, kültürümüzle, ülkemizle dünyaya kavuşmaktır. Geleceği hayal etmek, yarınlara düş kurmak, umutla uyanmaktır. Talimatsız bir hayattır, müdahalesiz bir demokrasi… Biz olmak, kendimiz kalmak, bir gövdeye tutunur gibi memlekete sarılmaktır… Ellerimizde, ağzımızda, göğsümüzde, alnımızda tertemiz bir sevdadır, memleket… O memlekettir, güzel günler…

***

Genç bir çift kaldırımda yürüyordu, bir bebek arabası ellerinde, bir yavru pembe beresiyle gülümsüyordu içinde.
“Niye yürüyor bunlar” diye sordu, göz göze geldiğimiz adam…
“Kıbrıs’ın birleşmesini istiyorlar” dedim o an, hiç düşünmeden…
“Kimle” diye sordu…
“Kendisiyle” dedim, “kendi yarısıyla…”

***

“Bu memleket bizim, hatırlatalım” yazıyordu pankart… “Biz yöneteceğiz” diye bağırıyordu, meydanda kalabalık… Her biri tanıdık yüzler, her defasında yerini ezberlemişti artık ve giderek, azalıyorduk yazık…
Bir an şunu düşündüm…
Kime hatırlatıyorduk, bu memleketin bizim olduğunu… Kime söylüyorduk, “biz yöneteceğiz” diye… Kimden istiyorduk, yurt hakkımızı…

***

Mitingin anlamı, içeriği, söylemi, hedefi, duygusu tam da anlaşılmayınca… Öyle “yarım ağız…” Hani “nala mıha…” Ya da “utana sıkıla…” İşte o zaman “öylesine” oluyor… Ne bir heyecan, ne de o insan seli…

***

O şarkı yalnızca…
“Güzel günler göreceğiz çocuklar…”
Bir peri masalı dinler gibi geliyordu bana ezgi, surların gölgesine sığınırken… Işıklı mavilikler akıyordu içimden… O an aydınlanıyordu zindan…