Yağmur delicesine yağdığında, hiç durmadan…
Adeta bir tablo gibi donar ya, “çizik çizik” havanın boşluğu.
Hani yerde küçük gölcükler oluşur.
Ve onların üzerinde, telaşlı sekmelerle dans eder damlalar…
İşte o zaman “ıslandığımı” hatırlarım.
Uçsuz bucaksız bir ormanın ortasında…
Militan bir nehrin yamacında…
Islandığımı, aşktan.

* * *

Başşehrin ortasına kocaman bir beton kondurmuşlar.
“Çok katlı otopark!..”
Yol kenarları ve yarım tekerlek de olsa kaldırım taşlarını işgal etmeden, sığınalım dedik.
Hiç araba yok!..
Bomboş yani…
Oysa, “düşler içi” değilse de, “surlar içi” birkaç adımlık, yürüme mesafesi…
Hoş, otoparkın sokağa indiği yer çamur deryası …
Yine de, alışmak gerekiyor, araç kirliliği ve kilitlenen trafiğe çözüm bu yerlere…
Beş on adım yürüyünce, karşı binaları fark ediyorsunuz hemen.
Ha yıkıldı, ha yıkılacak, o tarihi, güzel evler.
Ne hayatlar yaşanmıştır kim bilir içlerinde…
Bu binalardan birinin üzerinde tabela: “Yeni Demokrasi Partisi”
Tabelayı tutan, eğer bina diyeceksen ismine, tam da harabe.
Doğrusu, “cuk” oturdu, “demokrasi”mize!

* * *

Ne zaman evde, “yine para gerek” sözü geçse, bir “of”lama faslı başlar.
- Okula…
- Yüzmeye…
- Telefona.
- Koltuk takımının taksitine…
- Kredi kartının, limiti çoktan aşmış ödemesine.
- Radar cezasına…
- Son kez gelecek temizlikçi kadına.
- Telefona… Elektriğe… “Tıp”ılayan musluk için tamire.
Bu kez, bir ses yükseldi, bizden daha öfkeli!..
- Kim buldu bu parayı! Ne güzel, eskiden, hellim verir, domates alırdın!
“Eskiden” diye söze giren büyük baba, koca nene falan değil.
Velet!..
12 yaşında sadece…

* * *

Yağmur delicesine yağdığında, hiç durmadan…
Daha bir “yıkılır” eski binalar…
Kimileri aşktan ıslanır, kimileri, yağmurdan kaçarken, doludan.
Ve “demokrasi”, bir tabelada durur öylece…
Islandıkça, paslanır durur çiviler…