İnsan bir inşaat çöktü diye sevinir mi?
Sevinmeliyiz!
İçten söylüyorum, sevinmeliyiz.
Bu kadar acıdır mevcut kurulu düzenin tüm bileşenleri ile bizleri taşıdığı manzara...
Hani eskiler der ya, “Verilmiş sadakamız varmış...”
Bu sadaka ile yaşam günlerinde, tecrübe ettiklerimiz haklı çıkarıyor eskileri...

*  *  *

Niye sevinmeliyiz?
Çünkü çöken bina bir İLKOKUL olacaktı.
Çocuklar doluşacaktı odalarına...
O zaman çökseydi...
Çökecekti de!
İşte o zaman minicik yavrular kalacaktı yıkıntının altında...
Tam da o zaman yaşanacaktı felaket...

*  *  *

Ne kadar manidar değil mi, 50’lerde 60’larda yapılmış okullar sapasağlam duruyor yerinde!
“Çökmüş Cumhuriyet” anlatılıyor o okullarda!
“Çökmeyecek Devlet”in yaptıkları yerle bir hepsi!
Çürük, kokuşmuş, eğreti...

*  *  *

Çökmeseydi eğer İLKOKUL olacaktı.
Açılışı yapılacaktı o zaman...
Hani şimdi hiçbir sorumluluk almayanlar, o gün yan yana gelecekti takım taklavat, kat kravat!
Kurdele kesecek, nutuk atacak, poz poz gülümseyeceklerdi.
Çocuklar koşacaktı sevinçle, sınıflarına...
Yine çökecekti.

*  *  *

Öyle diyorum çünkü ustalardan dinliyorum bu binanın öyküsünü...
“40 günde kalıp ve demir işini yapmamı istediler” diyor bir usta; “yapamam dedim, bu kadar büyük bir şantiyede, bu kadar az zamanda, böyle iş olmaz dedim...”

*  *  *

İyi ki çökmüş...
Çok geçmiş olsun, yaralanan tüm emekçi insanlara...
Ama ilk değil bu...
Böyle de giderse başıboşluk, denetimsizlik, kayırmacılık son olmayacak...
İyi ki de çökmüş çünkü çocuklarımız kalacaktı altında...
Verilmiş sadakamız varmış, bu sadaka düzeninde...