- Mustafa Doğrusöz’e -

Çok güzel bir yüreği vardı, insanın içine dokunan bir kalemi...
Hep uzaklara bakar, az konuşur, güzel dinler, gözlemler, bu dinginlikten alırdı gücünü...
Duygusaldı.
Hayatın içinde epeyce savrulmuş, örselenmişti; yaralıydı, sızılarını kendi içinde kaybeder, sevdiğini tam severdi, tuttuğunu tam...
Düşerken, kendi başına kalkmayı bilirdi.
Yoksuldu, bundan hiç utanmazdı.
İstese çok başka bir hayatı olurdu belki, istemedi...
O kaşları çatık adam yüreğimizi avuçlarına aldı, sevdasını cömertçe paylaştı, sıcacık insan öyküleri bıraktı geride, tertemiz anılar...

...

Öyle çok “canını yemezdi” iş için...
Hırsları yoktu, gözü yükseklerde olmazdı, kendi halinde kalmayı yeğlerdi...
Çok harika günlerimiz oldu.
Bizim kuşağa meslekte “babalık” yaptı tam da... O nedenle ‘buba’ derdi çoğu, o hep mahcup bakardı...
“Silahşör” derdik biz, çünkü, hayata doğrultmuştu sözcüklerin namlusunu...
Bu hitaptan ayrı bir keyif alırdı.

...
 

“Nerede bu Mustafa” derdi bizim eski usta! İşe gelmezdi, içinden gelmemişse...
Bana görev vermişti, “Mustafa abinle konuş, artık gelmek istemiyorsa, gelmesin...”
Hiç konuşamadım bunu...
Ne zaman niyetlensem bir sofrada buldum kendimi, Mustafa Doğrusöz içer, öksürerek güler, eskileri anardı...

...
 

Hep yürürdü.
Uzun yollarda yürürdü, tozlu, puslu yollarda...
Hep yorgun yürürdü...
Şiir gibi akan satırları yürürdü peşinden...
Memleket sevdasıyla yürürdü...
“Buralıyım” diyen bir gururla...
“İyi viski, sıradan meze, güzel insanlar” olarak yazmıştı vazgeçilmezlerini...

***

Ne güzel anlatmıştı...
“Dünyada herkese bir rol biçilmiştir, aslınızdan uzaklaşmayınız. Aynada kendinizi tanıyamadığınız gün seyrettiğiniz kendiniz değilsiniz.”
Herkesin içinde sevgiden yana küçük bir yer olduğuna inanırdı.
Hep gurur duydu, “Terzi Mehmet’in oğluydu...”
İyi ki bu dünyadan geçti, aynı zamanda yaşadık, onu tanıdık iyi ki, onunla birlikte soluduk hayatın bir kesitini...
Çok güzel insandı.