Rum basınına göre yabancı diplomatlar, Kıbrıs müzakerelerinin yaz girişi yeniden başlaması, yıl sonuna kadar taraflar arasında bir anlaşmaya varılması ve 2016 baharında da referanduma gidilmesi yönünde, perde gerisinde bir plan üzerinde çalışıyor.

Yani Kuzey Kıbrıs’ta yapılacak Cumhurbaşkanlığı seçiminin hemen sonrasında.

Bu ‘yeni’ planın, arzu edildiği şekilde çalışması ve 2013 ortasından bu yana ‘ha bu bahar, ha bir dahaki’ diye bekleyedurduğumuz ikinci referandumun ete kemiğe bürünmesi, ortamın bu denli gergin olduğu şu dönemin ardından, elbette kaymaklı ekmek kadayıfı tadında olurdu.

Fakat geçmiş tecrübelerimiz, bize öyle çok umutlanmamayı öğrettiğinden, bu ‘yeni’ takvim projesi, çoğunluğumuzu yeterince heyecanlandıramayacaktır muhtemelen.

Ama yine de olumlu bakmakta fayda var.

Konuyla ilgili olarak Alithia Gazetesi’nde çıkan haberin bana göre daha dikkat çekici yanlarından biri ise şu:

Gazete, yabancı bir diplomatik kaynağa dayanarak, bu bahse konu dönemde Kıbrıs sorununun çözümüne ilişkin kararlılığın olgunlaşamaması halinde, uluslararası toplumun, Kıbrıslı Türkler’in izolasyonunun kaldırılmasını da içerecek başka çözümlere yöneleceğini söylüyor.

Bu aslında ilk bakışta Kıbrıslı Türkler için olumlu bir tavır gibi dursa da, bence bir o kadar da riskli.

Çünkü Kıbrıs Rum tarafını çözüme doğru ‘itebilecek’ bir ‘korku’ olsa da izolasyonların kaldırılması, Kıbrıs Türk tarafı açısından tersi yönde bir etki yaratma potansiyeline de sahip.

Unutmamakta fayda var; Kıbrıs sorununun en ideal çözümü, çözümdür!

Ve başta Kıbrıslı Türkler olmak üzere, tüm adalılar için bu böyledir.

Çözüme giden yolda, çözümün koşullarını destekleyecek, toplumlar arasında güven yaratacak ve artıracak her türlü girişimi önemli ve de gerekli bulmakla beraber, ‘çözümün yerine geçmeye aday’ nitelikli adımların, federal çözümü gönülden arzulamayan siyasal liderliklerin elinde, birer kaçış koridoruna dönüşme ihtimali, beni endişelendiriyor açıkçası.

İzolasyonlar, bizim soluk borumuzu tıkayan yabancı cisimler gibi olsalar da ve de kaldırılmaları, doğrudan sonuçları dikkate alındığında bizim açımızdan yaşamsal bir ihtiyaç teşkil etse de, bu tür önemli adımlara yönelik çalışmaların, dikkatli ve kontrollü seyretmesi de federal çözüm gailesi adına önemsenmelidir.

Çünkü Kıbrıslı Türk siyasetçinin, Kıbrıs sorununu salt izolasyonlar düzeyine indirgeyip, ‘çözümü zaten bunun için istemiyor muyduk’ diyebilme potansiyeli, ne yazık ki yüksektir.