Adaletsizliği, zulmü, kötülüğü, gelmekte olan felaketleri izlerken bu pasif izleyici halinden tweetler atarak yorumlar yaparak, bir yerlere imza vererek kurtulduk sanıyoruz. Oysa karşıdaki heyula tınmıyor bile. Birbirimizi kolluyoruz belki bunu yaparak. Kaç kişiyiz ona bakıyoruz. Bir ortak akla ulaşmaya çalışıyoruz.

Sabah erkenden gazete yazımı yazmak için bilgisayarımı açınca bir video çıktı karşıma. Brezilyalı sanatçılar ve aktivistler hükümet binalarını işgal etmişler ve geçici hükümetin uygulamalarını protesto için Carmina Burina çalıp söylüyorlar.  Bir renk cümbüşü halinde, büyük bir kararlılık ve azimle yükseltiyorlar direnişi, dünyadaki bütün iyi insanların kafasından geçebilecek cümlelerle konuşuyorlar kameraya.

Ne zaman zulmü ve karanlığı görsem bir yerlerden kalbi benim gibi acıyan başka insanların seslerini işitiyorum ve bu iyi geliyor. Potansiyel bir güç bulunduğunu, zulmün yenilebileceğini, en azından geriletebileceğini hissediyorum o zaman.

Bu romantik bir duygu belki ama kimseye bir zararı yok. “Haramilerin saltanatı” yıkılmasa bile bir zamanlar bunu dillendiren şair ruhumuzu kanatlandırabiliyor.

Eylemlilik insanı iyimser yapıyor. Bu bilinen bir durum… Her şey insanda, onun kendiyle, dünyayla kurduğu ilişkide başlıyor ama.

Video muhteşem görünüyor örneğin. Ama bir düşünürsek oradaki insanların birbirleriyle pek çok kişisel meselesi olması çok mümkün… Kırgınlıkları, birbirleri hakkında yaptıkları dedikoduları, birbirlerine karşı adaletsiz yargıları, kıskançlıkları, mikro-iktidar savaşları vs. İnsanın bulunduğu her yerde olabilecek şeyler bunlar. Özellikle sanatçılar arasında…

Şairler arasındaki ilişkiler mesela… Birbirlerini çok kıskanır ve bir anlamda nefret ederler. Bir aşk durumu gibidir bu. Şiir de, okur da âşıkları gibidir ve burada bir başkasının varlığına tahammül edemezler. Bir yandan da birbirlerini çok iyi anlarlar ve derin bir sevgi ile bağlıdırlar. Bir şairin bir derdi olsa hemen hepsi seferber olur. Ta içerden bilirler birbirlerini… Bir şairi en iyi bir başka şair anlar çünkü…
Hayatta çok büyük kalkışmalar olmuş ve pek çoğu hüsranla sonuçlanmıştır. Barışçıl yollarla direnen insanların karşısına şiddet ve ölüm dikilmiştir çünkü… Hayattaki en önemli hedef öncelikle insan hayatını korumak olmalı kuşkusuz. Bir insanın hayatından daha önemli ne olabilir? Tek bir canı kurtarmak için yapılabilecek, hatta imkânsız gibi görünen her şey yapılmalıdır.

Dünyada bütün bu olup bitenler kararan insan kalpleriyle, adaletsizliğin taktığı göz bağlarıyla ilgili bir açıdan bakınca. Sandığa gidip oyunu atan insan, parlamentoda parmağını kaldıran milletvekili, terazisi bozuk hakim, güçle sersemlemiş devlet başkanı…

Amaca ulaşmak için kurulan kumpaslar, hain ve sinsice planlar, küçük çıkar ilişkileriyle sistemin kendini yeniden üretmesi için geliştirilmiş mekanizmalar söz konusu…

Kurbanların içinde büyüyen zalim, rollerin değişmesini de sağlayabilecektir çoğu zaman. Aynı anda hem kurban hem de zalim olmak da mümkündür bu arada.

İlk gençlikten beri çeşitli eylemler içinde bulundum. Haklı bir amaç için başkalarıyla kalbini birleştirmiş olmanın insanın gözlerini yaşartan bir coşkusu vardır. İnsanın bir başka insanın kalbine dokunduğu bunun bir zincire dönüştüğü, incecik seslerin birbirine bulanıp güçlü bir çağrıya dönüştüğü yerde en önemli kelime “umut” tur. Sonra zalimler darmaduman edebilmiştir bu umudu. Furuğ’un dizlerindeki gibi kuş ölümlü olsa da uçuş hep hatırlanacaktır ama…

Son yıllarda birinden ötekine uçup durduğum her iki ülkede de zulüm ve adaletsizlik öylesi boyutlara ulaşmış durumda ki bu büyük bir isyanın habercisidir gibi geliyor bana… Tarihte görülen şudur ki, barışçıl olan ve hedefini iyi belirlemiş, zekice planlanmış eylemliliklerdir başarıya ulaşan.

Öyle bir an gelir ki birbirini eleştirip duranların, hiç düşünmeden birbiri hakkında haksız ithamlarda bulunabilenlerin birleşmesi gerekir. Kalp öyle bir yolu işaret eder ki bütün farklılıklarımıza rağmen gideceğimiz istikamet ondan başkası değildir.

Az değiliz bu dünyada… Yapabileceğimiz çok şey vardır. Zekâyla, iyi niyetle, sevgiyle hareket edelim yeter…