“Vatandaşlık ve kırsal kesim arazisi vermemiz, karşıt görüşte olanların Rum kardeşleri üzülmesin diye yaptıkları eleştirilerdir.”
Başbakan böyle buyurdu.
Anladınız mı?
Siz, hepiniz, aslında “Rum kardeşleriniz” için üzülüyorsunuz.

*  *  *

Kim bilir “dövizden şikayet edenler” de papazı sevdiği için böyledir.
Kilisenin oyunudur, öfkenin dili (!)

*  *  *

Güneyden gazeteci arkadaşım sormuştu:
“Niye bize hep Rum diyorsunuz. Biz Kıbrıslıyız.  Burada birbirimize Rum demeyiz. Kıbrıslı Rum tanımı dahi yapmayız. Biz kendimizi önce de sonra da Kıbrıslı görüyoruz. Siz öyle görmüyor musunuz?”

*  *  *

En temel farkımız bu değil mi?
Duruma göre değişir buralarda...
Menfaate göre!
Kimi zaman “Kıbrıslı” oluruz.
Kimi zaman “Türklük” gelir en başta.
Özgürgün’ün de bir cebinde “Kıbrıs” kimliği var, bir cebinde “KKTC.”

*  *  *

Siyasetin “sağ”ı Kıbrıs’ı ayıplayarak sağdı.
Belleklerden sildi senelerce.
“Daha Türk” olmak yarışı vardı.
Hatta “Türk’ten de Türk...”
Şimdilerde “daha Müslüman.”
“Maske” oldu din de milliyetçilik de hayat “soygun”a dönüştükçe!

*  *  *

Özgürgün’e göre “turist” vizesiyle gelen zat-ı şahaneye yurttaşlık verilmesinden rahatsız olmuşsanız eğer...
Ve “istisnai” yüzlerce diğerinden...
“Rum kardeşleriniz üzülmesin” diye.
Egemen’e ‘bağışlanan’ kimlik sizi üzmüşse!
Seçimlik arsalar öfkelendirmişse...
Hepsi “Rum kardeşleriniz” için!
Onca feryat, figan, vesvese bu nedenle...
Yine de “kardeş” lafını lütfetmiş bize!

*  *  *

Kuyularından halen insan kemikleri fışkıran coğrafyamda bu dil gitmiyor bir türlü...
Bu “siyasi kültür” defolmuyor.
“Kayıp” oyunundaki o replik geliyor aklıma:
“Bir savaş var, sıçtığımın savaşı, bitmiş gitmiş ama ondan bir türlü kurtulamıyorsun.”
Böyle siyasetin içine de!