Şimdi şiirin tam da sırası…

‘KELEBEKLER EKSİLMESİN BAŞINDAN’

Şimdi şiirin sırası… Tam da sırası… Bazen, bazı sorunların tam zamanı ve sırası olduğunu ama bazı sorunlarınsa her zaman sırası olduğunu düşünürüm…. İşte bu zamanı ve sırası olmayanlardan biri de şiirdir… Ve, bir de ülkemizde sırası çoktan gelen ama bir türlü geçmeyen onca şeyi… Ör: Bu ülkede, çocukların hiç hesaba katılmayan hakları… Bir de hep “çocuk yürekli” kalanların…

ZİYA ORMANCIOĞLU

İşte bunlardan biri de Ziya Ormancıoğlu…

Aynı mahallede yaşardık Ziya’yla… Ben, onun çocukluğunu hatırlarım ama sanırım o dönemin pek çok kişisi gibi “kalp ağrılarımız” aynı… Uzun süre onu görmediğim için unutmamış ama sislerin arasında kalmış gibiydi. Sonra bir gün Avrupa sonra Afrika gazetelerinde seyrek de olsa şiirlerini görünce, yutar gibi okumuş, kesip saklamıştım. Şener’le dostluklarını ve Şener’in bu şiirleri bir gün kitaplaştıracağını biliyordum ama “Khora Kitabevi” elini daha çabuk tutmuş…

Ve, “Kelebekler Eksilmesin Başından” adıyla – Ziya’nın bir şiirinin başlığıyla – çıkarmış ilk şiir kitabını…

Kitabın çıkışını adeta bir şölen sevinciyle karşıladı yüreğim; ve, hemen gidip aldım. Güzel bir tesadüf eseri olarak, Ziya da  oradaydı ve okuduğum onda kalbime yerleşen imza yazısındaki o sımsıcacık insan sevgisi son günlerin – yüreğimde taşıyacağım – armağanı oldu: “Değerli Ablam Neriman’a Başından kelebekler eksilmesin diye…”

O günden beri fasıl fasıl okuyorum o şiirleri… Zafer Sineması’na dönerken, köşe başındaki yeşil pancurlu hanay ve Ziya da dahil, kardeşleri Ülkü ve Metin, annesi ve babası sanki hala daha orada yaşıyorlarmış gibi yerlerini alıyorlar.. (İyi ki anılar ölmüyor. İyi ki!)

SÖZ ŞİİR ve ŞAİRİN…

Nasıl başlayayım bilmiyorum; ama, hani, doğduğu günden şansız doğan çocuklar var ya… Ziya da onlardan biri… Tam 21 farklı işte çalışmış ama bir türlü tutunamamış; ama, umudunu kesmeden yoluna devam ediyor. Hala da öyle…

Bu umudunu kesmeden sürdürdü bir konu da Şiir… İyi ki sürdürmüş; çünkü, bu şiirler bizim için “yaşanan dönemin bir tanıklığı…” Hem de kendi kurallarını yaratmş bir şiir… (Bu şiirleri okuduğunuzda hemen ayırdına varırsınız: Bu şiirlerde Ziya hiçbir kural ve kişiye abanmamış.. Tamamıyla, kendidir,kendine özgüdür yazdıkları…

Bazen, bütün bir hayat ya da bütün bir şiir bir dizeye sığabilir ya hani, öyle…

“Canım / Annemin yemeklerini çekiyor / Küsbe kokan dedemin dükkanını / Şuh bakışlı cirayı / barut kokan 63’ü…”

*

“Yağmur düşerdi Arasta’ya / Ve Kadınlar Pazarına / ve İblik Pazarı’na / Ve Sarayönü’ne / Ve Girne Kapısı’na / Ve Göleğe / Silihtara / yağmur düşerdi yalnızlığımıza…”

*

“Yük eşeği / Ustasına / Yük taşıyordu! / Bir gün memleketi düşman bastı! / Ustası / “Kaçalım / Düşman geliyor” diye uyardı / Eşek, / ‘Ne be’ dedi / Onlar gelince / Yine yük taşımayacak mıyım? / Sen başının çaresine bak / Ben kalıyorum…”

ÖZGÜN SESİMİZ…

Alın bu kitabı okuyun, göreceksiniz, Ziya’nın şiirleri, Kıbrıslı Türk insanının -  bizim kimliğimizin bir sentezidir…

Çoğumuz gibi, yüreği hep buruk yaşamış… Bırakın şair (sanatçı) olmayı ülkemizin bu gidişi içinde – sıradan bir insan bile, eğer biraz duyarlıysa, hüzünlenmeden, acı duymadan, yüreği burkulmadan yaşayabilir mi ki!

Geçen gün bir arkadaşla ‘Şiir’ üzerine tartışırken, “Ben, özellikle de gençlerden hep yapılmamış şeyler, yenilikler beklerim” deyince, doğrusu onun bu fikrini paylaşmadım…Çünkü ben: “Kendi şiirinden kaynaklanan her özgün sesin, bir ‘yenilik’ olduğuna inanırım… Beğenilsin ya da beğenilmesin farketmez…”

Bu kitaptaki şiirlerde, Ziyanın, kendine özgü anlatımı, dizeleri birbirine bağlama ustalığı, anılardan yararlanma yeteneği oldukça açıktır… Dili yalın, konuyu yavaş yavaş aydınlatan sonunda karanlık bir yan bırakmayan bir anlatım, diyebiliriz… Özellikle de, kendi kültürlümüze ait sözcükler, dizelerine yadırgamadan oturur ve biz de onları, çok severek, yürek çırpıntısı içinde okuruz….

·        “Sula Sula! / Söyle bana / İlk günkü gibi / güzel  misin hala / Sula Sula / Başım ağrır be hala!”

·        “Biri geldi  Bir paket börülce aldı / Biri geldi / Bir paket bakla aldı ! Biri geldi / Bir paket nohut aldı / Ve, biri geldi / Beş ekmek aldı!”

***

Alın bu kitabı ve okuyun lütfen. Şiirde, kültürün ve tarihin nasıl başarıyla yaşantıya dönüşmüş olduğunu… Geçmişin, günümüz ve geleceğimizin bir potada eritilip şekillendirildiğini ve doğa – toplum ve kendi içinde bir insanın – bir toplumun nasıl yalnızlaştı(rıldı)ğını ve bunların sanatın potasında eritilip sunulduğunu yüreğiniz titreyerek okuyacaksınız… Kimbilir kaç kez!!! (Bir “Saray Otel Destanı” bir, “Son Söz” şiirleri örneğin…)