“Gözlerimdeki zafiyeti hafızam, mantığım, tüm çalışır organlarımla ve zeka gücümle kapatarak, yaşamıma devam ediyorum. Bu dünyanın nimetlerini tattığım için kendimi çok şanslı hissediyorum. Dünya dikensiz gül bahçesi değil. Biz insanların dünyanın güzelliklerini iyi değerlendiremediğini düşünüyorum…”

Fehime ALASYA

Görme engelli Erdinç Taşeloğlu, hiç kimsenin kendini eve kapatmaması gerektiğini, her şeye rağmen hayattan zevk alınmasının mümkün olduğunu anlattı…  

58 yaşındaki Erdinç Taşeloğlu,  33 yaşından beridir gözlerindeki yüzde yüz görme kaybı ile yaşıyor. 1992 yılında tamamen görme kaybı yaşadığını anlatan Taşeloğlu, doğuştan var olan göz tansiyonu nedeniyle görme yeteneğini giderek kaybetmiş.

Peyak mağazalarında 22 yıl santral memuru olan Taşeloğlu, sosyal sigortalardan emekli olduğunu anlatıyor.

Yıllardır elinde tuttuğu baston ile hareket ettiğini söyleyen Taşeloğlu, belediyenin engelliler birimi hizmetlerinden faydalanarak yıllardır her sabah Bandabuliya ve Büyük Han’a gitmeyi ihmal etmiyor.

“Dünya dikensiz gül bahçesi değil”

Taşeloğlu şöyle devam ediyor;
“Larnaka doğumluyum, 1979 yılından beridir de Lefkoşa’da yaşıyorum.  Herhangi bir fiziksel engel olan bireyleri sokaklarda görmek çok zor, maalesef…  Lefkoşa’da gördüğünüz bu eski yapılar tarihi yerlerdir ve geçmişin mimari yapısına göre düzenlenmiştir, dolayısıyla bunları bizim hareket edebileceğimiz şekle getirmek imkânsızdır. Buraları tamamen düzensizidir. Fakat bu yeni yapılar yine de bir nebze daha iyi durumdadır… Yeni yapılar bize daha rahat hareket etme olanağı veriyor.

Kaldığım Kermiya bölgesinde de aksaklıklar var ama yine de iyi kötü kaldırımlarımız var, hareketlerim biraz daha olanaklı… Hayat devam ediyor. 1992 yılında engelli konumuna düştüm, o tarihten sonra elimi kolumu bağlayarak öleceğim günü bekleyemem… Gözlerimdeki zafiyeti hafızam, mantığım, tüm çalışır organlarımla ve zeka gücümle kapatarak, yaşamıma devam ediyorum. Bu dünyanın nimetlerini tattığım için kendimi çok şanslı hissediyorum. Dünya dikensiz gül bahçesi değil. Biz insanların dünyanın güzelliklerini iyi değerlendiremediğini düşünüyorum… Dünyadaki kötü gidişatları duydukça da kendimi bu ortamda olduğum için şanslı hissediyorum. Devlet bizim gibi insanlara daha fazla sahip çıkmalı, hareket alanlarımızı olanaklarımızı biraz daha yaşanır kılmalı… Bu sayede hayata tutunmamız da daha kolay olur. İç dünyasına kapanmayan, hayattan zevk alan bireyler olmalıyız…   

Umarım gelecek yıllarda özlediğimiz barış dolu dünyayı sağlayabiliriz, tüm temennimiz bu…”