Çok sevdiğim dostum, Uğur Meleke’nin satırları ile başladım güne!
Türkiye sporundaki “çürüme” için yazmış.
Ama bizim hayatımızı da nefis anlatıyor.
Diyor ki:
Kimse adalet istemiyor aslında, herkes, “kendine menfaat, başkasına adalet” istiyor.

*  *  *

Epeyce klişe bir lafımız var ya.
“Kendi evimizi temizleyelim.”
Evimiz varmış gibi!
Bir adım ileriye gitmek istiyorum.
“Kendimizi temizleyelim önce!”

*  *  *

Birileri, ne zaman karar vermiş bilmiyorum ama şöyle bir “sıralama” oluştu.
1’inci ülke yurttaşları.
2’nci ülke yurttaşları.
Ve 3’üncü ülke yurttaşları.
Kim yaptı bu sırayı?

“3’üncü ülke yurttaşı yabancılar” deniyor.
1’inci ülke yurttaşları, Kıbrıslılar oluyor.
Öyle anlıyorum.
2’inci Türkiye’den gelenler...
Ve 3’üncü ülke de diğerleri.
“3’üncü ülke” niçin üçüncü de diğeri niçin ikinci?
Birinci denen ne kadar birinci?

*  *  *

“Yabancılar”ı da sınıflandırıyoruz böylece.
O nedenle Sanayi Odası Başkanı diyor ki, “Üçüncü ülke vatandaşları kendi ülkelerinde 50 dolara çalışıyor, bizde 500...”
“Üçüncü ülke” yabancılarının kendi ülkesindeki “asgari ücret”i görürken, “ikinci ülke”ye laf edemiyor.
Etse, Elçilik tepesine binecek (!)

*  *  *

Halbuki “sermaye” kesiminin bu ülkeye gelen ve ana dili Türkçe olmayan Filipinli, Sri Lankalı, Türkmen, Pakistanlı, Nepalli falan işçilerin çocukları için de “eğitim katkı payı” ödemesi gerekiyor.
Ödemeli ki bu insanların evlatları iyi bir eğitim alabilsin.
Sağlık için de katkı payı ödenmeli...
Yabancı işçilerin ayrımsız hepsi için olabilmeli bu...
Mesele “yerli istihdam”a gelince de meşhur bir klişe var.
“Gelmiyorlar, çalışmıyorlar, bulamıyoruz...”
“Köle” istemekten vazgeçilse, gelecekler.

*  *  *

Bir de şu “ayna” var, tutmamız gereken!
Görüyorum herkes köpürüyor.
Ama merak ediyorum, acaba kaç kişi evine gelen temizlikçinin “saat başı ücreti”ni kendi gibi hesaplıyor, sosyal yatırımlarını dert ediyor!