Önce gündeme Maraş geldi.
“Hayalet kenti açalım mı, açmayalım mı tartışması” hala devam ediyor.
Ardından ‘kapsamlı görüşmeler’ için el ense çekmeler başladı.
Taraflar birbirinin nabzını yoklarken, bir yandan da iç tribünlere mesajlar veriyor.
En somut ve ileri adım ise Türkiye ile Yunanistan’dan geldi.
İki ‘toplum lideri’nin özel temsilcilerinin Atina ve Ankara’yı ziyaret edeceği açıklandı.
‘Resmi düzeyde ilk temas’ kabul edilebilecek böylesi bir adımın atılıp atılamayacağını, atılırsa nasıl bir iklim oluşacağını izleyip göreceğiz.
**
Peki ama tüm bunlar ne anlama geliyor?
Kıbrıs sorunu bir çözüme doğru mu gidiyor?
Yoksa AB Dönem Başkanlığı’na hazırlanan, ekonomik kriz nedeniyle Avrupa’nın tepkisini çeken Yunanistan’ın ve Suriye kriziyle boğuşan, Mısır konusunda dünyayla ters düşen, Gezi Parkı olaylarında demokrasi bakımından birkaç sınıf daha geriye düşen Türkiye’nin ‘şirinleşme’ çabası mı tüm bunlar?
Bu sorulara cevap verebilecek bilgi yok orta yerde…
Konjonktürel kimi gelişmeler alt alta yazılıp bazı yorumlar yapılabilinirse de bunların ‘tamam’ olup olmadığının garantisi yok.
Mesela “Akdeniz’den çıkan gaz Kıbrıs sorununda bir çözüm ihtimalini artırıyor” tezi güçlü bir sav olsa da, henüz altı tam dolu değil.
Zira perde arkasında büyük güçlerin ve bölgesel aktörlerin ne tür pazarlıklar yapmakta olduğunu biz Kıbrıslılar bilmiyoruz.
Tahminlerimiz, akademik yorumlarımız var ama ötesi yok.
**
Ötesini bilmedik ve bilemeyeceğiz zaten…
Ortadoğu’nun başucunda, Kuzey Afrika, Asya ve Avrupa’nın kesiştiği, enerji kaynaklarının ve deniz ulaşımının önemli kavşaklarının yer aldığı bu bölgede tarihin hiçbir döneminde halklar gerçekleri ve yapılan hesapları bilmedi, bilemedi!
Bundan daha 60 yıl kadar önce bu bölgede bağımsız ülke yoktu.
Açık sömürgecilik döneminden sonra oluşan haritaların büyük kısmı cetvelle, masa başında çizildi.
Mücadele veren halklar da var ama çoğunlukla bağımsızlık bölge halklarına ‘armağan’ olarak takdim edildi.
Kıbrıs’ta olduğu gibi…
**
Yazının başlığındaki soruya dönelim.
“Kıbrıs sorunu çözülüyor mu?”
Keşke çözülse!..
Bunu ‘çözüm olmayacak” anlamında söylemiyorum. Çözüm mutlaka bulunacak bu ülkede… Buna inancımı hiç yitirmedim.
“Ama bugünkü gelişmeler bizi çözüme götürür mü” sorusuna verecek cevabım yok.
Hem bilmiyoruz neler olup bittiğini ve yapılan büyük hesaplardan bihaberiz, ama hem de ‘iç dinamikler’in şu anki hali umut vermiyor bana…
Eğer Kıbrıslılar ‘kendi geleceğimiz bizim elimizde’ olmalı deyip sürece dahil olmazlarsa, çözüme falan gitmek mümkün olamayacak.
‘Dış dinamikler’in hareketlenmesi elbette önemlidir ve bir fırsattır.
Soru bu fırsatı ‘iç dinamikler’in nasıl kullanacağıdır.