Kıbrıs Sorunu Serisi Sürüyor

2019 heyecan verici görünüyor! Şu anda Ekim ayının ortasında BM Genel Sekreteri bize asilce bir başka fırsat sunuyorsa (lütfen bazıları hemen çıkıp bu fırsat son fırsattır demesin); biz uyku sersemliğini üzerimizden atana, inatlaşmayı bitirene, organize olup ilk adımları atana kadar yılbaşını buluruz.

Sonrasında ise dağlık bir bölgede bulunan bir tatil beldesinde yün berelerle ve paltolarla, elimizde şemsiyeler ve diğer rüzgâr geçirmez giysilerle kar yağışı içerisinde geceler boyu yapılan Kıbrıs sorunu istişareleri arasında yürüdüğümüzü öngörüyorum.

İşte buyurun. Bizden usanmadılar. Bize tahammül etmeye ve fırsatlar sunmaya devam ediyorlar. Kıbrıs sorunu o kadar kolay ölmüyor. Die Hard filmindeki Bruce Willis gibi adeta… Birde de, ikide de, üçte de, dörtte de, beşte de etrafındaki herkes ölüyor, bir o ölmüyor!

Serideki altıncı film henüz gösterime girmedi. Gördüğünüz gibi Bruce Willis de yaşlandı. Bu korku bizde yok. Öngörmüştük. Bizdeki başrol oyuncularının devamı da vardır. Bu oyuncular başrol oyuncuların ya biyolojik ya da manevi çocuklarıdır. Tabii bir de bizimkiler yşlanmak nedir bilmezler, o ayrı. 100 yaşında da olsalar bizim Kıbrıs sorunu serisinin başrol oyuncuları bizim oylarımızla başrol oynamaya devam ederler! Bir kez rolü aldın mı ömür boyu o rol senindir!   

Benzetmeleri bırakıp ciddileşecek olursak; önce biz bu sorunu çözmek istemediğimiz sürece hiçbir BM Genel Sekreteri, Genel Sekreterin hiçbir danışmanı veya temsilcisi, hiçbir uluslararası konjonktür, hiçbir AB durumu, hiçbir tehdit yaklaşımı bu sorunu çözemez.  “Biz” derken kastedilen Kıbrıslı Rumlar ve Kıbrıslı Türklerdir. Bizi daha da açık ifade etmek gerekirse, “biz” sadece iki toplumun liderlerinden ibaret değildir.

Sayın Guterres de raporunda bunu özetlemiştir. Siyasi düzeydeki durgunluk ve hareketsizliğin kamuoyuna da görüşmelere dönülmesine ilişkin durgunluk ya da cesaret kırılması olarak yansıdığını belirtti. Buna adı Kıbrıs sorununun çözülmesi iradesi denmez. Buna, siyasi durumların peşi sıra iradesizce sürüklenmek denir.

Ya istiyoruz ya istemiyoruz. Arası yoktur. Çünkü bize Kıbrıs sorununu zorla çözdüler diyelim. E… Çözüm işlemeyecek; ne yapacağız? Hatta bunun getireceği tehlike statükodan da büyük olabilir.

Kanaatimce, ortada çok düşünce kaldıracak bir durum yoktur. Düşünenlerse çabucak düşünüp bir karara varsınlar. Bunun sebebi Kıbrıs sorununun bitmesi değildir. Belki de hiç bitmeyecek. Bu durum bile bir çeşit çözümdür. Kesin olan tek şey, eğer karar vermezsek bizlerin de Die Hard serisindeki yan rol oyuncuları gibi ‘bu meselenin sonu hayırlısıyla ne olacak?’ merakıyla teker teker öleceğimizdir.   

Συνέχεια στο σίκουελ του Κυπριακού

Συναρπαστικό διαφαίνεται το 2019! Αν έχουμε τώρα μέσα Οκτωβρίου με τον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ μεγαλόψυχα να μας δίνει άλλη μια ευκαιρία (κι ας μην βιαστούν πάλι κάποιοι να την χαρακτηρίσουν τελευταία), μέχρι να ξεμουδιάσουμε, να πάρουμε πίσω τα γινάτια, να συντονιστούμε, να κάνουμε τα πρώτα βήματα, θα μας βρει η πρωτοχρονιά.

Και μετά προβλέπω μάλλινους σκούφους και παλτά να βαδίζουμε εν μέσω βαριάς χιονόπτωσης σε κάποιο ορεινό θέρετρο με ομπρέλες και αντιανεμικά το δρόμο των ολονύχτιων διαβουλεύσεων του Κυπριακού.

Ιδού λοιπόν. Δεν μας βαρέθηκαν. Εξακολουθούν να μας ανέχονται και να μας δίνουν ευκαιρίες. Δεν πεθαίνει τόσο εύκολα το Κυπριακό. Είναι όπως τον Bruce Willis στο Die Hard. Και στο ένα και στο δύο και στο τρία και στο τέσσερα και στο πέντε, όλοι γύρω πεθαίνουν, εκτός από αυτόν!

Σίκουελ έξι, δεν βγήκε ακόμα, βλέπετε γέρασε και ο Bruce Willis. Αυτό τον φόβο εμείς δεν τον έχουμε. Έχουμε προβλέψει. Οι δικοί μας πρωταγωνιστές, έχουν και συνεχιστές βιολογικά ή πνευματικά παιδιά τους. Άστε που οι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν από γηρατειά. Και 100 χρονών μπορούν να είναι με την ψήφο μας πρωταγωνιστές στο σίκουελ του Κυπριακού! Άπαξ και πήρες τον ρόλο, τον έχεις δια βίου.

 Για να τελειώνουμε με τους παραλληλισμούς και να σοβαρευτούμε, κανένας γενικός γραμματέας των ΗΕ, κανένας ειδικός σύμβουλος του ή απεσταλμένος του, καμία συγκυρία διεθνής, ευρωπαϊκή ή απειλητική δεν πρόκειται να λύσει το Κυπριακό αν πρώτα δεν θέλουμε εμείς οι ίδιοι να το λύσουμε. Για να εξηγούμαστε στο «εμείς» περιλαμβάνονται οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι.   Και να εξηγούμαστε ακόμα περισσότερο στο «εμείς» δεν περιλαμβάνονται μόνο οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων.

Το περιέγραψε και ο κ. Γκουντέρες στην έκθεσή του. Είπε ότι η στασιμότητα και η  απραξία σε πολιτικό επίπεδο αντικατοπτρίζεται και σε  απάθεια ή αποθάρρυνση της κοινής γνώμης σε σχέση με την επιστροφή στις συνομιλίες. Αυτό, δεν ονομάζεται ακριβώς θέληση για λύση του Κυπριακού. Αυτό ονομάζεται  συρόμαστε άβουλα στις πολιτικές διαθέσεις.

Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Γιατί ακόμα κι αν με το ζόρι μας λύσουν το Κυπριακό, ε… δεν θα δουλέψει, πώς να το κάνουμε; Και αυτός ο κίνδυνος, μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερος από το στάτους κβο.  

Κατά την άποψη μου, δεν σηκώνει πολλή σκέψη. Αλλά και αυτοί που το σκέφτονται, ας κάνουν γρήγορα και να αποφασίσουν. Όχι γιατί πιστεύω ότι το Κυπριακό τελειώνει. Μπορεί και να μην τελειώσει ποτέ. Ακόμα κι αυτό, αποτελεί ένα είδους λύσης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν αποφασίσουμε, θα πεθάνουμε κι εμείς ως άλλοι κομπάρσοι στο σίκουελ του Die Hard Κυπριακού με την απορία τι στο καλό θα γίνει τελικά με αυτό το θέμα;