Hiç içimden gelmedi kutlamak.
Ne güneye gitmek istedim, iki yüzlülük gibi geldi...
Ne de törenin yakınına yanaşmak...
Resepsiyon davetiyelerini ilk günden kaybetmiştim ortadan...

* * *

Heyyyy!
Bu ülkeden bizi kaybettiler.
Davetiye ne ki!
El birliğiyle kendimizi kaybettik.
Şimdi neyi kutluyoruz sahi?

* ** 

Ada’nın kuzeyinden Kıbrıs çalınmıştır.
Hayal yok, hayaletimiz var sokaklarda...
Kokusu değişti buraların...
Gözleri değişti, sesleri, izleri...

* * *

Birisi ansızın “hapşurdu” misali kurulan devlete, “çok yaşa” diyecek halim yok.

* * *

Çok daha fazla soygun, cinayet, taciz, tecavüz, intihar, kaza, ölüm, bela var hayatımızda artık...
Savaş falan hatırlamıyorum.
Yaşım yetmez!
Çocukluğumda “korku”yu tanımadım.
Büyüyünce öğrendim.
Benim “korkulu” yıllarım hep bu eğreti “devlet”te, hep bu düzene dair!

* * *

Öyle böyle değil içimdeki sızı...
“Tanıdık birini gördüğümde, koşup boynuna sarılasım var” derdi babam...
“Hiç evden çıkmıyorsun” diye sitem ettiğim zaman...
Gördüm ki!
O “çok daha güzel” evlerimiz giderek bir zindana dönüştü hayatımızda...
“Ev”den dışarısı, iyice “dışarı” oldu, iyice “yabancı...”

* * *

Şimdi riyakarlık akıyor nicesinin yüzünden, paçalarından sahtelik akıyor, dilinden arsızlık...

“Vatan, Bayrak, Ganimet” diye sevinecek halim yok.
Neylerim “KKTC”yi!
İçinde “Kıbrıs” yoksa eğer...