Hayatta en kolay iş ‘akıl vermek’tir.
Dilin kemiği yok ya…
Hele etrafta işi bilmeyenler de varsa, söylevler uzar gider.
İstediği kadar ahkam keser kimileri…
Dinleyince profesör sanırsınız!
Hele kimileri her konudan da anlar.
Daha doğrusu her konuda uzmandır.

***

Ülkeyi yönetmek, hatta dünyayı değiştirmek çocuk oyuncağıdır.
Başlarsınız esip yağmaya…
Sıralarsınız yanlışlıkları, eksiklikleri…
Ve “Bu düzen böyle gitmez” dersiniz.
“Ülkeyi de, dünyayı da kurtaracak insan” gibi algılanırsınız o zaman…

***

Yönetim bir bilim dalı aslında…
Ama ne gam!
Bizde bilim hak getire!
İdare hukuku diye bir şey varmış hem…
Ne lüzumu var hakkın, hukukun!..
Sosyal psikolojiden, sosyolojiden, tarihten yararlanmak lazımmış yöneticilik yaparken…
Nerede bu işlere ayıracak zaman?
Günümüzde profesyonel destek almak da mümkünmüş bazı konularda…
Destek için harcayacak para mı var?

***

Lafta dünyayı da, memleketi de değiştirmek çok kolay.
Oysa bırakın memleketi, dünyayı bir tarafa…
Kolay kolay kimse kendi kendisini değiştirmiyor.
“Değişim” isteyenler bile değişime en fazla ayak direyenler olabiliyor.
Bir ‘statüko’ oluşuyor ve onu değiştirmek neredeyse imkansız hale geliyor.
‘Rutin’ yaşamak neredeyse genlerimize işlemiş durumda…
Bildiklerimizi, düşüncelerimizi revize etmeyi kabullenemiyoruz.
Farklı düşünceleri, davranış şekillerini içselleştirmek yerine “Ben buyum, beni böyle kabul edin” diye buyuruyoruz.

***

Dikkat edin, etraftaki herkes “haklı”dır!
“Haksız” olduğunu, “yanlış” düşündüğünü, “eksik” bildiğini kabullenen kaç kişi var ki?
Sadece ülke ya da dünya yönetmekle ilgili değil bu…
Günlük yaşamın her alanına, her türlü ilişkiye, mesleklere, sivil topluma, siyasi partilere sinmiş bu “ben haklıyım” halleri…
Oysa herkesin “haklı” olduğu, herkesin “en iyi”sini bildiği, herkesin “tamam” olduğu yerdedir en fazla “eksik”ler, “yanlış”lar, “hata”lar…
Dünyayı değiştirmek, kendimizi değiştirmekten daha zordur bu yüzden…