Önce altyapı…
Önce park…
Önce insan…
Önce çevre…
Sonra bina…
Planlı gelişim böyle olur.
Mağusa’da, İskele’de, Yeni Boğaziçi’nde önce hastaneye, okula, kanalizasyona; telefon, elektrik ve internet için altyapıya ihtiyaç var.
Girne’de bu yapılmadı, sonunu gördük.

*  *  *
Altyapısız kentleri betona boğmanın tek hedefi vardır: Rant.
Üstelik de bu sonucun ortaya çıkmasında kimse masum değildir.
Agatha Christie’nin “Doğu Ekspresinde Cinayeti” romanı gibi…
Hani trende seyahat eden varlıklı yolculardan biri ölü bulunur ve defalarca bıçaklanmıştır.
Yolcular arasında usta da bir dedektif vardır.
Ancak kimi yolcular cinayetin izlerini yok edebilmek için yaşlı dedektifin dikkatini dağıtmaya çalışırlar.
Günün sonunda dedektif cinayeti aydınlatır ve görülür ki yolcuların tamamı katildir.
Her biri, farklı bir hesapla ve bir bıçak darbesiyle cinayete ortak olmuştur.

*  *  *
Şehirlerimiz katledilirken de böyledir.
Kimileri “dikkati dağıtmaya” çalışsa da katliamın ortakları epeyce fazladır.

*  *  *

Bir de “Yeşil Alan” meselemiz var tabii…
Dünya standartlarında kişi başına düşen yeşil alan oranı 24 metrekaredir.
Adanın kuzeyinde bu oran 6 metrekare!
Hep derler ya, “Dünyanın her yerinde inşaat var.”
Öyle de…
Örneğin New York’ta kişi başına düşen yeşil alan oranı 27 metrekaredir.
Viyana’da 60 metrekare…
Pekin’de 88 metrekaredir…
Stockholm’de 90 metrekare…
Evet, buralar dünyanın en büyük “gökdelen” şehirleridir ama örneğin New York’a gittiğimde öğrenmiştim, kimi mahallelerde “çamaşır yıkamak” dahi yasaktır çünkü altyapı buna göre planlanmıştır.

*  *  *

Betonu planlayan ama insanı umursamayan şehirler büyütüyoruz.
En korkuncu da “daha çok beton”u meşrulaştırmak adına hevesli insanlarımızın fazlalığıdır.
Partiler üstü bir “katliam”dan söz ediyoruz.
Bunun adına kimileri “gelişim” diyor!
Görüyoruz nasıl geliştiğimizi…

İki taslak arasında rakamlar hopluyor, zıplıyor; bilenler bilmeyenlere anlatacaktır şimdi, nereden nereye… Öyle ya… İlk taslak sunulurken 3 senede 50 kişilik bir ekibin çalıştığı, 69 kurum ve 150 katılımcının  katkı koyduğu, 97 toplantı yapıldığı anlatılmıştı. Tüm bu ‘olağanüstü zamanlarda’ görülemeyeni sonradan kim gördü de ikinci taslak böylesi değişiverdi!
 

Kim karşı çıkacak?

Mağusa’da, İskele’de, Aysergi’de kimse mi karşı çıkmıyor imar planındaki hoyratlığa?
Bağıran da Lefkoşa’dan bağırıyor.
Üç beş deli (!)
Bana diyorlar ki…
“Yap-satçılar ve emlakçılar, müteahhitler ve tüccarlar tüm köşe başlarını tuttular. Yığınla insan iştahı kabarmış bir halde toprağı paraya çevirme hevesiyle yanıp tutuşuyor.”
…
Lefkoşa’da yaşadık bunu, dere yatakları doldurulurken…
Girne’de yaşadık, müteahhitler ellerinde hesap makineleri gezerken…
On kat izinlerinde yaşadık.
Tarımsal araziler betonlaşırken yaşadık.
Çocuklar toprağa görmeden büyürken yaşadık.
…
Şimdi…
Ne araç parkı var, ne de oyun…
Şimdi hastane ya da okul yapacak olsanız yer yok…
Deniz yok yıkanacak, bok içinde çoğu…

…
Geri kalmışlığımızın, suskunluğumuzun, kişiliksizliğimizin sebebi çoğunlukla bireyci hesaplardır.
Günü kurtaran ama geleceği batıran hesaplardır…
Ütopyasını kaybetmiş insanlık ve siyasettir bu köhneliğin sebebi!
 

ALTIN SORULAR?

1- İskele-Mağusa-YeniBoğaziçi İmar Planı’nın ilk taslağında “imara yeni açılacak” alanlarda kaç farklı müteahhidin, ne kadar arazisi vardır?
(Hepsi kayıtlıdır, hepsi biliniyor…)
2- Planda imara açılacak yerler hangi firmalara aittir? Kim, ne kadar?
3- İmar Planı yeni Taslağı’nda imara açılacak yeni tarımsal araziler kaç şahsa ya da işletmeye aittir?
4- ‘Tarımsal Araziler’ için iki farklı Tarım Bakanı döneminde verilen raporlar nelerdir? Önceki hükümetin Tarım Bakanı ne rapor vermiştir, şimdiki hükümetin Tarım Bakanı ne?

Dokundukça çürümüşlüğün boyutu ortaya çıksın diye bu soruları açık yüreklilikle kim yanıtlayacaktır acaba?

İskele İmar Taslağı Eski Yeni Farkı



Tuzla- Mutluyaka İmar Taslağı Eski Yeni Farkı