O bayrağı açma!
“Cebine koy.”
“Burası yeri değil.”

***

Fikirlerin, zihinlerin, düşlerin ve gülüşlerin tarlasında mayındır o bayrak, nefret dilidir, ayrılık sembolü…
Yalanın, talanın, arsızlığın, hukuksuzluğun üzerinde örtüdür.
Kiri, pası, ayıbı, defoyu gizlemek için projedir.
Yurt değil yurtsuzluktur ne acı…

***

Yurt, Kıbrıs'tır.
Öyle bölünmüş falan değil...
Hepsi...
Bütünü…
Uçtan uca…
Ülken Kıbrıs’tır senin…
"KKTC" proje!

***

"Koy o bayrağı cebine..."
Çünkü onun açılacağı yer uluslararası toplum içinde değildir.
İlhak siyasetini gizlemek için vardır.
Bir yanılsamadır, sosyal ve kültürel kuşatmaya karşı…
Gençliğin yalnızlığını anlatır aslında, dışlanmışlığını…
Dalga dalga hamasettir gönderde…

***

"Koy o bayrağı cebine..."
Dünyaya koşmak için değildir o!
Dünyadan kaçmaktır yalnızca…

***

Oyun dışıdır.
Sahada yoktur.
Meşalesi yanmaz.
Kale arkasında açılır, gösteri niyetine!

***

"Koy o bayrağı cebine..."
Helsinki ya da Brüksel gibi Samsun olsa da koy!
Konya'da semazenler dönerken de yeri olmaz, Mersin'de olimpiyat ateşi yanarken de…
Nerede olur?
Hatay’da “valilik” önünde mesela!
Ya da Büyükelçiler zirvesinde…
Lefkoşa’da tanklı, toplu, uçaklı törenlerde…
“Bayrakların ayakta selamlanmasını arz ediyorum.”

...

“Koy o bayrağı cebine” evlat…
Üzülme, vazgeçme, gururlan!
Utanma asla…
Birisi varsa utanacak, senin ülkeni bölenlerdir ancak…
Senin ülken Kıbrıs!
Unutma…