Küllerden Doğan Umut

Yanmış toprak. Geriye kalan bu... Hüzün… Hüzün… Hüzün! Ve bir de kül. Çocukluk hatıralarımla en güzel yazlarımın da içerisine gömüldüğü kül… O dağlarda, o ormandaydı hatıralarım. Nenemin evinde, büyük felaketin yaşandığı yerin az biraz ötesinde… Dağın diğer tarafında, şükür ki rüzgârın ters yönde esmesinden ötürü ateşin hiddetinden kurtulan bölgede…

Her yıl böyle günlerde, okulların kapandığı dönemde tüm yeğenlerle orada toplanır tatil yapardık. Dağlara tırmanır, temiz havayı içimize çeker, ağaçların arasında, doğada dolaşırdık, özgür ve güvende hissederdik.  

Ah be nene… Gözlerimi kapayıp seninle ilgili bir görüntü hatırlamaya çalıştığımda, seni bir merdivene çıkmış, kiraz ağacının en üstteki dallarına uzanmaya çalışırken görürüm… Sen en yukarıdaki kiraza ulaşırken biz afacanlar aşağıda oraya buraya koşuyor, göllerde ıslanıyor, patikalardan geçiyor, binalardan atlıyor, düşüyor, vuruyor, ağlıyor, gülüyor, şarkılar söylüyorduk…     

Neneciğim, yaşasaydın mutlaka çok marazlı olurdun!

****

Yo, hayır… Sorumluluk yükleme oyununa hiç girmeyeceğim. Eksiklikler, hatalar, gecikmelerle ilgili yazmayacağım. “Nedenleri, çünküleri” uzmanlar sosyal ağ sayfalarında analiz ettiler. Nerede yaşadığımın gayet farkındayım. Tıpkı birçoğumuz gibi…    

Marazda takılıp kaldım. Bu… Hepsi bu… Bu yurdun bir ucundan diğer ucuna varan maraz... Tüm Kıbrıslıların yaşadığı bir maraz var. Facebook’taki inbox kutumu dolduran ve e-mail yoluyla gelen mesajlara takılıp kaldım. Bu mesajlar Kıbrıslı Türk arkadaşlarımdan geldi. Yalnızca arkadaşım olanlardan değil, birçok kişiden… Sadece ahali, insanlar arasında hâkim olan hissiyatta, bu yurdun hepimize ait olduğu hissiyatında takılıp kaldım. Hepimize, duyuyor musunuz?

****

Anastasiadis’in Akıncı’nın yardım teklifini reddetmesi beni ilgilendirmiyor. Ne de Denktaş’ın beşparmaklar yanarken Kliridis’in yardım teklifini geri çevirmesi ile ilgim var. Her dönemki liderleri beklemekten usandım bıktım artık. Diplomatik ve politik terimler kullanarak argüman sunmaktan, eleştirmekten, yorum yapmaktan da bıktım usandım. Artık hiçbir liderden hiçbir şey beklemiyorum. Evet, küçük bir topluluğuz ve grup olarak çok önemli bir sayıda değiliz. Bir bütün olursak, toplu olursak güçlü durabiliriz. Burası ortak vatanımızdır. Yüksek sesle bağırırsak bizi duyabilirler; öyle değil mi?


****

Bu satırları kaleme aldığım esnada, şimdi (şu anda Çarşamba gününün sabah saatleridir, gerekli çeviri ve düzenlemelerin yapılabilmesi için makalelerimi Çarşamba sabahı yazıp veriyorum) Kıbrıslı Türk gönüllülerin yangının söndürülmesi çabalarına destek olacakları haberi geldi. Makalenin yayınlanacağını Cumartesi gününe kadar bugünkü boyutu değiştirecek gelişmeler olursa özür dilerim. Bir önceki paragrafı silmiyorum… Zira, sanırım şimdiden bizi birileri duymaya başladı!

****

Bu noktada durmak istiyorum. Umut ışığını bulmuşken korumak istiyorum. Lütfen, bu ışık yok edilmesin. Umut… Küllerimizden! Kıbrıslı Rum ve Kıbrıslı Türklerin ortak fidan dikme girişimi üstlenmeleri de bir umuttur. Duyan var mı? Eğer birliksek, sanırım duyan olur.

«Küçük insanlar ve
Kılıçsız, mermisiz verilen o kavgalar»

Yannis Ritsos

_______________________

YENİDÜZEN için hazırlanan özgün Yunanca metinden çeviri Çağdaş Polili

_______________________

Ελπίδα από τις στάχτες

Καμένη γη. Αυτό έμεινε. Λύπη… λύπη… λύπη! Και στάχτη που εξανεμίστηκε μαζί με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, μαζί με τα πιο όμορφα καλοκαίρια μου. Σε εκείνα τα βουνά, σε εκείνο το δάσος. Στο χωριό της γιαγιάς, στο σπίτι της λίγο πιο πέρα από το μεγάλο κακό. Από την άλλη πλευρά του βουνού, το οποίο γλίτωσε ευτυχώς από τη μανία της πυράς, γιατί ο άνεμος φυσούσε από την αντίθετη κατεύθυνση.

Εκεί, όπου τέτοια εποχή όπως τώρα κάθε χρόνο, με το που έκλειναν τα σχολεία, μαζευόμασταν όλα τα ξαδέλφια. Και κάναμε ορειβασίες , αναπνέαμε καθαρό αέρα, νιώθαμε ελεύθεροι και ασφαλείς να γυρίζουμε ανάμεσα στα δέντρα, μέσα τη φύση.

Αχ γιαγιά…  κλείνοντας τα μάτια για να θυμηθώ μια εικόνα από εσένα, σε βλέπω σε μια σκάλα να προσπαθείς  να φτάσεις τα πιο ψηλά κλωνάρια της κερασιάς και όλους εμάς από κάτω... πιτσιρίκια να τρέχουμε ανέμελα, να βρεχόμαστε στο ποταμάκι, να περπατάμε στα μονοπάτια, να πηδάμε από τις δόμες, να πέφτουμε, να χτυπάμε, να κλαίμε, να γελάμε, να τραγουδάμε...
Αν ζούσες γιαγιά μου, σίγουρα θα ήσουν απαρηγόρητη!

****

Όχι… δεν θα παίξω το παιχνίδι των ευθυνών. Τις ελλείψεις, τα λάθη, τις καθυστερήσεις, τα «γιατί» τα ανέλυσαν οι ειδικοί στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Ξέρω καλά πού ζω. Όπως και οι περισσότεροι από εμάς.

Στέκομαι στο μαράζι. Αυτό… το καθολικό. Από άκρη σε άκρη σε τούτο τον τόπο. Από όλους τους Κύπριους. Στέκομαι στα μηνύματα που πλημμύρισαν το inbox μου στο facebook και στο e-mail. Από Τουρκοκύπριους φίλους μου και όχι μόνο. Στέκομαι σε αυτή την αίσθηση που κυριαρχεί μόνο ανάμεσα στον κόσμο ότι ο τόπος ανήκει σε όλους. Σε όλους ακούτε;

****

Δεν με ενδιαφέρει αν αρνήθηκε ο Αναστασιάδης βοήθεια από τον Ακιντζί. Ούτε αν ο Ντενκτάς αρνήθηκε βοήθεια από τον Κληρίδη όταν καιγόταν ο Πενταδάκτυλος. Βαρέθηκα να περιμένω τις εκάστοτε ηγεσίες. Κουράστηκα να δικαιολογώ, να επικρίνω, να ερμηνεύω διπλωματικά και με πολιτικούς όρους. Δεν περιμένω πια τίποτα από κανένα ηγέτη. Ναι, είμαστε μικροί και ασήμαντοι σαν μονάδες. Σαν σύνολο μπορούμε να καταστούμε δυνατοί. Αυτή είναι η κοινή μας πατρίδα. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Αν φωνάξουμε δυνατά, μπορεί και να μας ακούσουν έτσι δεν είναι;

****

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές (είναι Τετάρτη πρωί και παραδίδω το κείμενο μου κάθε βδομάδα τέτοια μέρα για να γίνει η απαραίτητη μετάφραση), ανακοινώνεται ότι Τουρκοκύπριοι εθελοντές θα συνδράμουν στις προσπάθειες που καταβάλλονται για κατάσβεση των πυρκαγιών. Συγχωρέστε με αν μέχρι το Σάββατο μπορεί να χάσω κάποια εξέλιξη που θα ανατρέψει το θέμα όπως τώρα το αντιλαμβάνομαι. Δεν σβήνω την προηγούμενη παράγραφο… γιατί νομίζω ότι κάποιοι ήδη μας έχουν ακούσει!

****

Θέλω να σταθώ σε αυτό. Θέλω να κρατήσω μια χαραμάδα ελπίδας. Παρακαλώ να μην γκρεμιστεί. Ελπίδα… από τη στάχτη μας! Ελπίδα αποτελεί και η πρωτοβουλία που όπως έμαθα έχει αναληφθεί από ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους για αναδάσωση. Ακούει κανείς; Ακούει νομίζω αν είμαστε ενωμένοι.

«Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια»
Γιάννης Ρίτσος