Adı: Belli değil.
Soyadı: Bilinmiyor.
Yaşı: 35-40
Uyruğu: Bilgi yok.
Medeni hali: …
Cinsiyeti: Erkek
Durumu: Ölü.

*  *  *

Akdeniz’in mavi sularının kıyıya sürüklediği cansız bedenlerin çetelesini tutuyoruz.
Önce 2…
Sonra 2 daha…
Toplamda 6…
Yok, 2 daha ekleyin: 8…
Artacak mutlaka sayı.
Bunlar sadece Kıbrıs’a vuranlar.
Kim bilir, kaç vücut var denizde cansız.
Rakamlar sadece.
Hepsi künyesiz.
Adressiz, imzasız mektup gibi her biri…

*  *  *

Oysa her mektubun bir yazarı vardır mutlaka.
Bir de alıcısı.
Biz bilmesek de…
Künyesiz cesetlerin de vardır künyesi.
Adı var, soyadı var.
Doğduğu yer var. Mesleği var. Eğitim durumu var.
Ama en önemlisi anası-babası var.
Kardeşi var. Yeğeni var.
Ve gönül verdiği, sevdiği var.
Bebeği, çocuğu var.
Sevdikleri var yani…
Ve sevenleri…

*  *  *

Kıyıya vuran cesetler değil, insanlıktır aslında.
‘Bizim suçumuz değil’ demek nafile.
‘Suçlu’ değilsek de, ortağıyız yaşanan vahşetin.
Sömürüye dayalı düzene son veremediğimiz için.
Silah tüccarlarına yeterince direnemediğimiz için.
Barış fikrini hak ettiğince yayamadığımız için.
Bizi kendine benzeten düzene ayak uydurduğumuz, içselleştirdiğimiz için.
Dün Suriye, bugün Filistin…
Yarın-öbür gün Lübnan… Irak, Afganistan, Sudan…
Biri bitmeden diğeri başlıyor savaşların.
Rastlantı gibi mi geliyor size yoksa?

*  *  *

Yaşamak haktır. İnsan hakkı.
Doğduğu topraklarda ölmek de hakkıdır insanın.
Göçmeden yaşayabilmek.
Huzur ve sükunetle ömür sürmek.
Evlatlarının muradını görmek… Angonilerini sevmek, koklamak.
Oysa ‘onlar’ yapamayacak bunu asla.
Öldüler çünkü.
Denizde.
Boğularak.
Umut muydu peşinde koştukları, yoksa ölüme bilerek mi yelken açmışlardı?
Geride, yaşadıkları topraklarda kimleri bırakmışlardı acaba?
Hangi yürek yanacak şimdi ‘ölüm’ haberi vardığında o topraklara?
Varabilecek mi ki?
Künyesiz cesetler vuruyor sahillere…
Ve biz ‘yaşıyoruz’ hala.