Kürtaj Suç Olmaktan Çıkarılıyor

Dönüp dolaşıp Kıbrıs sorunundan bahsetmekten sıkıldığımdan, bugün bir sosyal konudan bahsedeyim dedim. Bu konunun ahlaki uzantıları da vardır. Birkaç ay önce, belki daha da önce Kıbrıslı Türkleri de yoğun bir şekilde meşgul etmiş bir konudur. Kürtaj konusundan bahsediyorum.  

Yıllar sonra… Ama uzun uzun yıllar sonra kürtajın suç olmaktan çıkarılmasına ilişkin yasa tasarısı çekmeceden çıkarıldı. Nihayet Mecliste ciddi olarak tartışılıyor ve göründüğü kadarıyla yasanın çağdaşlaşmasına ilişkin Meclis düzeyinde bir konsensüs vardır. Yine görüldüğü üzere diğer kurumlarda da bir uzlaşı söz konusudur, yalnızca Kilise’nin ortaya koyduğu itiraz vardır.      

Tartışılan nokta, Ceza Yasası’nın yeniden düzenlenmesidir. Buna göre, yeniden düzenleme gerçekleşirse hamileliğin 12. Haftasına kadar kürtaja izin verilecek. Ayrıca, çeşitli şartlarla 19. Haftaya kadar da izin verilecek. Bu şartlar, hamileliğin tecavüz, reşit olmayanlara veya zihinsel sorunları olanlara yönelik cinsel istismar ve cinsel taciz sonucu olması; ayrıca ensest ilişki sonucu olması veya ileriki zamanda çocuğun gelişiminde veya annenin sağlık durumunda sorunların olabileceğinin doktor raporu ile tespit edilmesi durumunda da 19. Haftaya kadar kürtaja izin verilecek.

Eğer durumlar hakikatten göründüğü gibi gelişiyorsa, atılan bir adım değil, bu iki yüzlülük ve görmezlikten gelme ülkesinde büyük bir atılımdır. Bu noktada, yirmi küsur yıl önce gazeteciliğe başladığımdan beri cinsellik eğitiminin okullara ders olarak konulması gerekliliğini tartıştığımızı hatırlıyorum. Fakat yirmi küsur yıldır hiçbir şey yapılmadı. Ve mesele bugün o kadar büyük bir noktaya vardı ki; sağlığını ve fiziksel bütünlüklerini tehlikeye atmak suretiyle yasadışı yollarla ve araçlarla kürtaj yapmak zorunda kalan genç kızlar ve kadınlar için yasama organı yatıştırıcı nitelikte bir karar üretmek durumunda kaldı.  

Bugün, mevcut yasa çok sıkıdır ve kürtaja sadece çok seyrek, belli başlı koşullarda izin verilmektedir. Buna rağmen kürtajın önüne geçilemiyor. Hatta ünlü kadın doğum doktorlarından biri, memleketimizde doğumdan çok kürtaj olduğunu ifade etmişti. Sorun bu denli ciddidir! Bu kürtajların yasadışı ve gizli olarak yapılmasından ötürü elimizde resmi istatistiki bilgi de yoktur. Bu kürtajlar nerede yapılıyor? Kimler tarafından yapılıyor? Hangi araçlarla yapılıyor? Bu kadınlardan kaç tanesi reşit değildir? Sorunun en can alıcı noktası nerededir? Eğer bize ne olduğunu bilmiyorsak sorunla nasıl baş edeceğiz?  

Sosyal medya araçlarında, televizyondaki panellerde ve radyodaki tartışmalarda Kilise’nin görüşü ile özdeşleşen görüşler gayet yüksek bir tonda çıkıyor. Bu görüşlerde kürtaj katillik olarak nitelendiriliyor, ancak günümüzde yaşadığımız bu olguyu nasıl ele alacağımız ve nasıl başa çıkacağımıza ilişkin dayanaklı açıklamalar yapılamıyor.  Kilise kürtajı cinayet olarak addediyor ve yasaklanması gerektiğini söylüyor. Ayrıca evlilik öncesi ilişkileri de yasaklanması gereken ilişkiler olarak görüyor. Ayrıca çocuk yapma amaçlı olmayan cinsel ilişkiyi de günah sayıyor. Bunların yanında, Kilise için mastürbasyon da günahtır!

Kilise’nin pozisyonunu en azından kürtaj bağlamında yerle bir görmüyorum. Etik olarak doğru mudur? İnsan hayatı ne zaman başlar? Beni düşünmeye sevk eden sorulardır bunlar. Fakat kürtaj olmak zorunda kalan binlerce genç kız ve kadının hayatlarını tehlikeye ederek büyük paralar ödeyerek yasadışı olarak kürtaj olmalarının oluşturduğu tehlikeyi de görmezden gelemem. nerelere varabileceğini de kestiremiyorum. Her yasadışı olay gibi bu da tehlikeli ve masraflı bir Kişisel sorgulamalarım ve muhtemel itirazlarım bir yana, kürtajın suç olmaktan çıkarılmasını destekliyorum ve bu konuda ben de aynı şekilde düşünüyorum. Bu durum hiçbir şey olmasa da şu veya bu şekilde kürtaj yoluna gidecek kadınlara daha güvenli bir çevre sağlayacaktır.

Fakat suç olmaktan çıkarılması tek başına sorunu çözmez. Bilakis, bu esasında alınan son önlem olmalıydı. Öncelikle tedbirlere yer verilmeliydi. Bu tedbirler ve öğretilerin daha okul döneminde uzmanlar tarafından öğretilmesi gereklidir, o dönemde başlaması gereklidir. Kabuğumuzdan çıkalım, yaşadığımız çağa paralel değil, yaşadığımız çağla beraber yürüyelim. Gençlerimize güvenli cinsel ilişki ile ilgili yönlendirici ilkeler verelim. Bu konuyu konuşmazsak öyle bir şey yapmayacaklarını mı sanıyorsunuz? Yapıyorlarsa doğru ve güvenli şekilde yapsınlar. “Dişi kelebekle evlenen erkek kelebek dişiye tohumunu vermiş de küçük bir kelebek yapmışlar” şeklindeki öğreti cinsel eğitim değildir. Uyanalım!

NOT: Kıbrıs Türk tarafında ne olup bittiğinden emin değilim. Sizin sorunu nasıl ele aldığınızı da pek bilmiyorum. Bu makale Kıbrıs Rum tarafındaki durumlar ve koşullar ile ilgilidir. 

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili

Αποποινικοποιούνται οι αμβλώσεις

Μιας και βαρέθηκα να ανακατεύω την τράπουλα του Κυπριακού λέω σήμερα να σας πω για ένα θέμα κοινωνικό με ηθικές προεκτάσεις, που παρόμοιό του απασχόλησε και τους Τουρκοκύπριους πριν από λίγους μήνες, ίσως και χρόνο. Αφορά στις αμβλώσεις.

Μετά από χρόνια… μα πάρα πολλά χρόνια, βγήκε από το συρτάρι μια πρόταση Νόμου για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων. Συζητείται επιτέλους σοβαρά στη Βουλή και από ότι φαίνεται υπάρχει και συναίνεση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο για εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας με μόνη κατατιθέμενη ένσταση από άλλους φορείς, αυτή της Εκκλησίας.

Αυτό που συζητείται και για να επιτευχθεί, θα πρέπει να τροποποιηθεί ο Ποινικός Κώδικας, είναι η άμβλωση να επιτρέπεται μέχρι τη 12^η εβδομάδα της εγκυμοσύνης και με προϋποθέσεις μέχρι την 19^η εβδομάδα όταν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικης ή σεξουαλικής κακοποίησης γυναίκας με νοητικά προβλήματα, όταν είναι αποτέλεσμα αιμομιξίας ή έπειτα από γνωμοδότηση ιατρού ότι έχουν διαπιστωθεί προβλήματα για την μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού ή της μητέρας.

Δεν πρόκειται για ένα βήμα, πρόκειται για άλμα στον τόπο της υποκρισίας και του στρουθοκαμηλισμού, αν όντως τα πράγματα εξελιχθούν όπως φαίνεται να εξελίσσονται. Εδώ, από τη μέρα που ξεκίνησα να δημοσιογραφώ πριν από εικοσαετία, θυμάμαι να συζητάμε για την εισαγωγή στα σχολεία μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και ακόμη δεν έγινε τίποτα. Και έφτασε να πάρει το θέμα τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε να αναγκάσει το νομοθετικό σώμα να λειτουργεί πυροσβεστικά με στόχο τουλάχιστον να διαφυλάξει την υγεία των κοριτσιών και γυναικών οι οποίες αναγκάζονται σήμερα να προβαίνουν σε αμβλώσεις με παράνομους τρόπους και μέσα, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την σωματική τους ακεραιότητα.

Σήμερα, που η νομοθεσία υποτίθεται είναι πολύ αυστηρή και επιτρέπει την άμβλωση μόνο υπό πάρα πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι αμβλώσεις δεν αποφεύγονται. Μάλιστα ένας από τους πιο φημισμένους γυναικολόγους δήλωσε ότι στον τόπο μας, γίνονται περισσότερες εκτρώσεις παρά γέννες. Τόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα! Και λόγω του ότι γίνονται παράνομα και μυστικά, δεν έχουμε καν επίσημα στατιστικά στοιχεία. Πού γίνονται αυτές οι εκτρώσεις; Από ποιους; Με ποια μέσα; Πόσες είναι ανήλικες; Πού είναι ποιο έντονο το πρόβλημα; Πώς θα το αντιμετωπίσουμε αν δεν ξέρουμε τι μας γίνεται;

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα τηλεοπτικά πάνελ και στις ραδιοφωνικές συζητήσεις ακούγονται έντονα φωνές  που συντάσσονται με αυτήν της Εκκλησίας, η οποία χαρακτηρίζει την έκτρωση δολοφονία, χωρίς ωστόσο να μπορεί να δώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις που να συνάδουν με την εποχή που ζούμε προς αντιμετώπιση του φαινομένου. Η Εκκλησία που θεωρεί ότι η έκτρωση είναι δολοφονία και πρέπει να απαγορεύεται, θεωρεί ότι πρέπει να απαγορεύονται και οι προγαμιαίες σχέσεις, θεωρεί επίσης αμάρτημα την σεξουαλική πράξη που δεν έχει σκοπό την τεκνοποίηση, αμαρτία για την Εκκλησία είναι και ο αυνανισμός!

Δεν ισοπεδώνω τη θέση της Εκκλησίας σε ότι αφορά τουλάχιστον την άμβλωση. Είναι ηθικά σωστό; Από πότε ξεκινά η ανθρώπινη ζωή; Είναι ερωτήματα που κι εμένα με απασχολούν. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθενται χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια, τα οποία αναγκάζονται να παρανομούν, να θέτουν τις ζωές τους σε κίνδυνο, πληρώνοντας και μεγάλο χρηματικό τίμημα, όπως συμβαίνει για κάθε παράνομη ενέργεια. Πέραν από τις προσωπικές μου αναζητήσεις, ενδεχομένως και ενστάσεις, συμφωνώ με την αποποινικοποίηση, η οποία αν μη τι άλλο θα προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον για τις γυναίκες που θα προχωρήσουν έτσι κι αλλιώς σε έκτρωση.

Αλλά η αποποινικοποίηση από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Αντιθέτως, θα έπρεπε να ήταν το τελευταίο από τα μέτρα. Χρειάζεται πρωτίστως πρόληψη, η οποία δεν μπορεί παρά να ξεκινά από πολύ νωρίς στις σχολικές μονάδες και από ειδικούς. Επιτέλους, ας βγούμε από το καβούκι μας, ας πορευτούμε μαζί με την εποχή που ζούμε και όχι παράλληλα με αυτήν. Και ας δώσουμε στους νέους μας τις κατευθυντήριες γραμμές για ασφαλές σεξ. Ή νομίζουμε πως αν δεν το συζητήσουμε, δεν θα το κάνουν; Αν το κάνουν, ας το κάνουν σωστά και με ασφάλεια. Ο πεταλούδος που παντρεύτηκε την πεταλουδίτσα και της έδωσε το σποράκι του για να κάνουν πεταλουδάκι, δεν είναι σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ας ξυπνήσουμε!

ΥΓ: Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς συμβαίνει στην τουρκοκυπριακή πλευρά και πώς εσείς αντιμετωπίζετε το πρόβλημα. Το κείμενο αναφέρεται σε ό,τι επικρατεί στην ελληνοκυπριακή πλευρά.