Kıbrıs’ın güneyinden geldi bu kez, ‘Av tüfeği faciası’ haberi.
Çok benziyoruz.
Çünkü ‘travmalarımız’ aynı...
***
En fazla gelen sorudur ya, “nasıl gidiyor” diye...
Aynı!..
En acı yanıt da bu işte…
***
Yine ‘tanklar’ yürüdü dün, 30 Ağustos’un provasında…
Kendi ‘ana yurdunda’ dahi yürüyemezken artık...
***
İlla ki ‘savaş’ korkusu ‘titretecek’ bedenleri!..
Travma ‘okşanacak’ usulca...
Asfaltın üzerine ‘palet’ izi düşülecek ki, unutulmasın kolay kolay…
İlla ki!..
***
Nasıl gidiyor?!
Aynı.
En acısı da bu…
Henüz ‘değiştirmiyor’ kimse, ‘böyle gelmiş’ini ‘geçmiş’ini !..
Uyumlaşmış ‘siyaset’, umutlardan yorulmuş yüreğimizle geçiyor dalgasını...
Ve bu ‘ezber’i basmıyor kafam bir türlü, sağdan da vursalar başımıza, soldan da...
Bu ‘dudaklar’ tekrarlamak istemiyor, kırk senelik bu sevimsiz metni...
***
İnsana dokunan  ‘siyasi’ bir proje yok ortada, ‘dün’den farklı!..
Anlatamıyoruz ki!..
***
Sigara isimlerinden bozma köy isimlerini kanıksadığımız gibi ne dikilmiş heykelin hesabı soruluyor, ne de onca yalanın, talanın, partizanlığın çetelesi…
***
Nasıl gidiyor?!
Evet, bu soru, biraz da ‘nereden’ baktığınıza bağlı!..
Ama bence, aynı!..
***
Ne ‘tapınma’ hallerimiz değişiyor düzene, ne de ‘yüzsüzlüğümüz’…
En ‘idealist’ postlarıyla bu ucubeliğe diş gösterenler dahi, iş ‘bizim çocuğun istihdamı’na gelince, ‘kuzu’laşıyor sessizce.
***
Tanklar yürüyor…
Kelimeleri deviriyorum köşemde...
Ve kızgın sıcağın yumuşattığı asfalt, yılların yorgun iz’iyle gülümsüyor yüzüme:
“Aynı… Hep aynı…”