Bu ülkede, ‘üç kuvvet’ arasında yasama da, yürütme de fonksiyonlarını neredeyse yitirdi.
Dikkat edin.
Mahkemeler artık çok daha önemli.
Yargının kararları hükümetin kararlarının ve meclisin yasalarının önüne geçti.
Toplum algısı böyle.
Medya hükümetin icraatlarının peşinde koşmuyor.
Mecliste hangi yasanın çıkacağı da ‘önemli haber’ olmaktan çıktı.
Ama mahkemeler öyle değil.
Her Allahın günü yargıçların vereceği kararlar merakla bekleniyor.
Bu durum ‘normal’ sayılabilir mi?

*  *  *

Yaratılan düzen kokuştu.
Mevcut düzenden memnun olan kesim yüzde 5’i, bilemediniz 10’u geçmez.
Gerçek çıkarlarının farkında olmayanları saymazsak tabii…
‘Memnunmuş’ gibi görünen, sınıfsal bakımdan en ‘kaypak’ olan kesimler belki Hanya’yı ve Konya’yı anlamamış olabilir.
Lakin manzara iç açıcı değil.
Bir ‘devlet’in üç erkinden yargı ve onun vereceği kararlar ‘birinci gündem maddesi’ haline gelmişse, herkesin başını iki elinin arasına alıp düşünmesi gerekiyor.
“Bize ne oldu böyle” diye…

*  *  *

Evet, bize ne oldu böyle?
Bu kadar cinayet, bunca soygun, hırsızlık…
Kavga, boşanma, taciz, tecavüz…
Bıçaklama, şişleme, işkence…
Kırıp dökme, darp etme, kundaklama…
Yalancılık, dolandırıcılık, arsızlık…
Aynadaki yansımadan midemiz bulanmıyorsa eğer, toplumsal yüzleşmeye hazır değiliz demektir.
Hatta ‘nazar boncuğu’ taktırıyoruz göğsümüze…
Bu ‘düzen’e nazar değmesin diye!..

*  *  *

Kabaca ikiye ayrılıyoruz artık.
Davacılar ve davalılar…
Ya davacıyız mahkemede… Soyulduk, kandırıldık, dolandırıldık, taciz edildik, tecavüze uğradık, trafikte mağdur olduk diye…
Yahut davacıyız, eşimizden, akrabamızdan, ortağımızdan, ev sahibimizden, bankamızdan, doktorumuzdan…
Ya sanığız, ya tanığız, ya davacıyız.
Mahkeme heyeti orada, karar vermeye hazır.
Toplum bitmiş, kimin umrunda?
Nazar boncuğumuz var ya, ne gam!