O bebeğin gözlerinde ışığı gördüm, doksan bir saat sonra enkazın altından çıkartılırken…
Dört gündür bir kuytuda beklemiş umudu…
Yumulu parmakları, tozlu saçlarıyla beklemiş.

*  *  *

Gece olmuş, gün doğmuş, uyumuş, uyanmış, sancılanmış, titremiş, gülümsemiş yeniden...
Kim bilir ilk çığlığı kaybolmuş onca çığlık içinde…
Sessizlik çökerken geceye suskunlaşmış…
Çiğ düşmüş de gül sineler ıslanmış, türküden hayata…
Karanlığın en koyu anında çıkagelmiş yine aydınlık…

*  *  *

Bir gün önce 65 saatin ardından kurtarılan bir başka yavrumuz gibi…
Yıllar geçtikten sonra “mucize” öyküleri anlatacaktır sanırım.
“Bir zamanlar” diye başlayacaktır.
Belleğine gizlenmiş birkaç ses, renk, ışıkla…
Bir de onca hırs, ihmal, hile düşecektir aklına…
Yoksullukla aç gözlülük arasındaki “fay hattı”nda anacaktır hayatı…

*  *  *

“Umuş” şiiri gibi şairin…
Bütün iyi kitapların sonunda, bütün gündüzlerin, bütün gecelerin, yeni bir başlangıç vardır.
Hep vardır yeni bir başlangıç, yeni bir umut hep vardır.
“Nedensiz bir çocuk ağlaması bile
çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır…”

*  *  *

Yıllardır “enkaz” altında bekleyen bir toplumuz.
Bir “parmak” arıyoruz tutunacak, bizi dünyaya bağlayacak.
O yıkıntılar altında yaratılmış konfor alanlarında yaşama tutunmuşuz ışıksız, yarınsız, yalnız...
Temelleri çürük bir binanın kuytusunda kalmışız.
Birileri “üzerimize” basıyor, senelerdir…
Onca hırs, ihmal, hile!
Yarılmalar ve bölünmeler içinde arıyoruz soluğumuzu…
Özgürlüğün çatırdadığı “fay hattı”nda egemenlik gösterileri var, güç yarışları!
Kimlik, haysiyet, irade yerine…

*  *  *

Yine de umut var, yine de kavga…
“Bütün iyi kitapların sonunda,
bütün gündüzlerin, bütün gecelerin,
yeni bir başlangıç…”

*  *  *

Nedensiz bir çocuk ağlaması ile başlar hayat…
Yine başlayacak…
Yeniden, bir sabah…