Levent Özdağ

Olgun Şila, ‘Kunduracı Olgun’, ‘Olgun Shoes’ olarak Asmaaltı Bölgesi’nde ayakkabıya ömrünü veren bir esnaf… Fiilen mesleğinde 50 yılına giren ve babadan oğula kalan az esnaftan biri... Olgun Şila, “Gençler, iş yerine tahsil peşinde, çırak bulmak zor, o yüzden imalat işi yoktur” diyor…

• Esnaflık yaşamınızı anlatır mısınız?
• “Kıbrıs Türk Kundura Şirketi adı altına babamın iş yeri vardı burada… Ayakkabı fabrikası. Orada 20 ortak ile açıldı fabrika, yaklaşık 50 tane de çalışan vardı. 5 yaşından beri Asmaaltı Bölgesi’ndeyim. 1963 hadiselerinde okulu terk etmek zorunda kaldık. Çünkü Kızılbaş doğumluyum ve 6, 7 ev değişme zorunda kaldık. Tahsile doğru dürüst devam edemedik. 1966’da resmen mesleğe başlamış oldum. 50 yıldır fiilen yapıyorum ama dükkânımın olma tarihi tam 40 yıldır. Benim esas işim aslında sayacılık dediğimiz ayakkabının üzerindeki dikiş işlerini yapan anlamına gelen kişidir. Babam Kazım Şila da kunduracıydı. Rum, Ermeni ustaların yanında yetişti. Bugün Baf Kapısı dediğimiz bölgede dükkânı vardı. 1975’ten bu yana ayakkabı satışı yapıyorum. 1966’dan itibaren fabrikada imalat yaptım. 1966’dan 1974’e kadar çalıştım. Ondan sonra kendi işimi kurdum.”

• Hep esnaf mı oldunuz?
• “Dediğim gibi hep esnaf oldum. 1960 yılında babama öğle yemeği getirmeye başladım. Tatil dönemlerinde Kızılbaş’ta kaldığımız için gidip gelmesi zor olurdu. Esnaflık çok güzeldir. Bazen sevinirsin bazen üzülürsün, mızır müşteriler olur çünkü. Ama yine de onlara da ihtiyaç var. Onlarla da bir şekilde anlaşıyoruz tabii ki.”

BÜYÜDÜKTEN SONRA VERGİ

• Yetki sahibi olsaydınız esnaf için neyi değiştirmek isterdiniz?
• “Bu vergilerden muaf tutardım. Kredi verirdim daha da büyümeleri için, o zaman vergilendirirdim.”

• En mutlu olduğunuz zaman?
• “İyi iş olursa insan sevinir. Bazı gün pek alış veriş olmayınca üzülür insan.”

• Bir ayakkabının yapılışını anlatır mısınız?
• “40 yıl imalat yaptım. Ama son zamanlarda çırak bulamamaktan gençler işe yanaşmıyor, tahsil peşinde. Bir deri ayakkabının oluşumunda eskiden tüccarlar vardı malzemeyi oradan alırdık şimdilerde yok. Taban, astar, yapışkan, çivi, toka, bağ gibi malzemeden oluşur. Modelciler model çıkartırdı. Sonra model çıktıktan sonra bayan, çocuk, erkek ayakkabılar oluşurdu. Güney Kıbrıs’a hatta Türkiye’nin Gima şirketine satış yapardık. Çok zevkli bir iş imalat yapmak, günümüzde yapmıyorum. 1974’ten önce çok Rum tüccar fiyatlar uygun olduğundan dolayı bizden alıyordu. Güney’e satış yaparken kutuları kendileri gönderirdi çünkü üzerinde Türkçe yazılı kutuları almazlardı.

“KARAKTERİMİ KAZANDIM”

• Çocuklarınız sizin mesleğinizi yapacak mı?
• “Evet oğlum Muhtar Yusuf Galeria’da “Olgun Shoes” ismi ile sıfır ayakkabı satışı yapıyor.

• Mesleğiniz size ne kazandırdı veya neler kaybettirdi?
• “Bana en çok karakterimi kazandırdı. Kaybettirdiği bir şey yok. Herkesin tanıdığı bir insan oldum. Kendimin ve ailemin karakterini ispat ettim. Dürüstlüğüm en büyük kazancım.”