“Nasılsın bu sabah” dedim.

O güzel gözleri Babil Kulesi’ni inşa etmişçesine yeri göğü birbirine bağladı. Yorgun bir uzun yol kaptanının kıyıya vurmuş özlemiyle iç çekti. Titrek dudakları fısıldar gibi konuştu: “Her zamanki gibi.”

Oysa her zamanki gibi anlatmıyor, dalgalar arasında bir can simidi dileniyordu.

“Uyandım. Koşarak duşa girdim. Telaşla giyindim. Evden süratle çıktım. Trafiğe öfkelendim. Islık çaldım. Parmağımla dudağımı çekiştirdim. Yanımdan gelip geçenlerin umarsızlığını izledim. Sebepsiz yere camları sildim. Kaldırım kenarından telaşla uçuşan serçeye baktım. Durdum, indim, yürüdüm. İşime geldim.”

* * *

“Sen nasılsın” diye sordu.

“Her zamanki gibi” dedim.

“Seninle uyandım yine… Gökyüzünü üzerimden attım, yanına yürüdüm. Kendime baktım, seni gördüm...  Yüzümü yıkadım, kokunla ıslandım, yüzün elime yansıdı… Gülüşlerini giyindim... Renklerine büründüm, gamzelerine sığındım. Seninle düştüm yollara… Ve senin içinde, sana hasret, sana uzak, seni kendimde çoğaltarak, tutkun ve tutuşmuş yüreğimle baş başa kaldım...”

***

O an ne yaşadığınızdan çok daha önemlidir, o an kimi yaşadığınız.

O an kiminle yaşadığınızdan önemlidir bazen, o an kime susadığınız.

O an hangi gövdeyi terlettiğinizden önemlidir bazen, o an hangi sevdaya tutuştuğunuz.

O an nerede ürperdiğinizden daha önemlidir bazen, o an kimin yağmuruna tutulduğunuz.

O an kimi işittiğinizden daha önemlidir bazen, o an hangi sesle çoğaldığınız.

O an...

Pek de “o an”a benzemez bazen...

O an yalnızdır, o an öksüz...

***

Öylece baktı.

Seviş diyen gözleri çenemdeki çukurdan içimdeki nehre aktı.

“Ne zaman geleceksin” dedi.

Sustum!

“Aşkın hayali bazen kendisinden tatlıdır” diyordu, romanın bir sayfasında...

O hayal zamanı durdurur.

O hayal, nerede batarsa batsın bir sevgilinin koynunda doğurur günü...

O hayal, geceyi böler...

O gece, o bakışlarla soluklandım.

Üşüdüm o gece...

Düş’üne örtündüm.