Birkaç ay önce adanın güneyinde bir marketteyiz.
Hadi isim de verelim, AlfaMega.
Naylon poşetler paralı olmuş.
Sebze reyonu hariç!

*  *  *

Kasadayız.
Birisi, sebze reyonundan “fazladan” aldığı poşetleri alış-veriş arabasına koymuş.
Görevli yanaşıyor.
Poşetleri bir bir geri alıyor.
Kasaya veriyor.
O “birisi”nin gözlerinin içerisine bakarak acı acı gülümsüyor.

*  *  *

Bitmedi!
O “birisi”nin alış-veriş sepetinde halen naylon poşetler var.
Meyve poşetleri...
Bu kez de aldığı kahveyi, diş macununu, içkiyi meyvelerle aynı poşetlere koymaya başlıyor.
Yine yanaşıyor görevli...
Ve o “birisi”nin doldurduğu poşetleri, tek tek, eliyle, boşaltıyor.

*  *  *

O “birisi” Kıbrıslı Türk...
Çok da bildik birisi üstelik...
Aslında pek çoğumuz gibi!
O “birisi”nden epeyce var.

*  *  *

O “birisi” çok tanıdık...
Hep şikayet eden ama çözümleri kabullenmeyen...
Fırsatçılığı seven, geleceği düşlemeden günü kurtaran...
Bireyciliğin sarmalında hayatı yalnızlaştıran...
Kendine menfaat, başkasına adalet isteyen...
Memleket değişsin ama kendi aynı kalsın düşleyen...
Dünyanın tüm güzelliklerine hiçbir sancıya katlanmadan erişmeyi bekleyen...
O kadar çok “birisi” var ki...

*  *  *

Şimdi şunu merak edeceksiniz:
Acaba o “birisi” kim?
Çok uzaklarda bir yerde değildir.
Baksanız göreceksiniz.