Öyle süslü püslü sözcüklere gerek yok.
Ne yapsam ne etsem tam da anlatabileceğimi düşünmüyorum.
Çok insanın dert edeceğini de sanmıyorum.
Hemen herkes kendi hayatını yaşıyor yurdumda ve “gülmek, bir halk gülüyorsa gülmektir” lafı bu topluma eğreti, şairin harika bir hissiyatı yalnızca!

*  *  *

Son gecesi senenin. Henüz güneş batmış ve saat beş dahi olmamış.
Akaryakıt istasyonunda durdum.
Ödeme yaparken “Mutlu seneler” dedim.
Elinde pompa yüzüme baktı genç adam, “keşke çocuklarımın yanında olsaydım.”
Mutluluk için bundan daha yalın, içten, yalansız bir tanım olamazdı.
“Nerede” sordum.
“Memlekette” dedi.
“Neresi” diye üstelemedim.
İnsanın memleketi için “karnının doyduğu yer” derlerdi.
Yalan olduğu yine görüldü.

*  *  *

Yol ortasındaki seçim afişi dikkatimi çekti.
“Çocuklarımız göç etmesin” mealinde bir slogandı.
Adaların kaderi derler “göç” için!
Pek öyle kaderci değilimdir.
Ama “göç”ün iki can yakıcı tarafı var.
Biri, gidenler…
Yani çocuklarımız.
Bir diğeri, çocuklarını bırakarak adaya, buraya göç edenler.
Ne birini anlayabildik, ne ötekini.

*  *  *

1 Ocak sabahı markete girdim.
O kadar umutla gülümsüyordu ki kasiyer kız, dünyanın en mutlu insanı gibi.
“Mutlu yıllar” dedim.
“Sizlere de, umarım, hepimizin için çok daha güzel bir sene olacak” dileğini boynuma astı.
Gecenin yorgunluğundan olacak market ilk kez böylesine sessiz, bu kadar sakindi.
“Yeni yılı nasıl karşıladınız” diye sordum.
“Dün akşam yine çalışıyordum, gerçi gece on yerine dokuzda çıktık. Ama o saatten sonra ne olur ki? Yemek saati de geçmişti. Eve gidene kadar saat on oldu. Aileyle birlikte sohbet ettik. İnanır mısın, yeni seneyi bulaşıkları yıkarken karşılamışım” dedi kız.
Piyango bileti alıp almadığını sordum.
“Eğer ikramiye çıksaydı, şu anda burada, sizinle sohbet etmezdim” diye gülümsedi.

*  *  *

“Yılın son gecesi, en geç saat beşte, tüm emekçiler evlerine gidecek. Çok istiyorsa patronlar çalışsın” diye bir genelge yazdım beynimde!
Eğer “tek kararlık” bir yetkim olsaydı.