Çam ağaçlarının sakızlı, reçineli gövdesine dayardık sırtlarımızı...
Beyaz gömleklerimiz yapış yapış giderdik eve...
Onca laf duyar, azarlanır, kulağımız çekilirdi de uslanmazdık yine...
Şimdi düşününce...
En tarifsiz sarıdır, turuncudur, kırmızıya çalan serseri bir kahvedir
o sakızın rengi...

 
***

Özenle yaşlanmış gövdelerden topladığımız reçineleri eski bir konserve kabında kaynatırdık, ki ilk üretimimizdi o ‘tutkal’...
Şimdi o ‘tutkal’la yapıştık anılara, öylece orada kaldık...
‘İlk üretim’ demişken, eğer ki, ‘cırlavık’ yakaladığımız ‘gamıcın’ ucuna takılı kıçı kesik plastik şişeleri saymazsak tabii…
Ve ne çam kokulu tutkallar ne de ‘cırcır’ tuzakları yetmedi ‘ergen’ saflığını hep hissetmeye...

***

Çam ağacının kozalakları ve kurumuş iğneleriyle dolardı, yaşlı gövdelerin gölgesi...
Kozalakları elimize alır, iğneli yaprakların üzerine uzatırdık bacaklarımızı...
İğneler batardı baldırlarımıza...
Tatlı bir acısı vardı ancak canımızı yakmazdı...
Ve kızlar ikişerli üçerli gruplarla gezinir dururdu önümüzde...
Onları izlerdik...
Gri etekleri dizlerinin ‘azacık’ üzerine çıkanlarda kalırdı gözümüz...
Bunu anlamıştı kimileri herhalde.
Görürdük ki, ustalıkla belinden katladıları eteğin boyunu, diz üstüne getirirlerdi çoğu zaman...
Hele de ayak bileğinde biten, ‘aşıcığın’ yarısını da anca örten renkli çoraplar varsa ayakta...
Kaynar sular boşalırdı içimize...

***

Güneşin keskin ışıkları beyaz gömleklerini parlatır, pespembe tenleri belirirdi...
Biz hayaller kurardık...
Aşık olurduk...
Ter basardı bedenimizi...
Ve kimseler bilmezdi...
Sonra zil çalardı...
Biterdi....
O hayaller bize yeterdi....