"O koltuklarda ne hikmet varsa, oturan değişiyor..."
Böyle söyledi bir yurttaş.
Pek bir gülümsedim!

*  *  *

Doğrusu bu benzetmeyi, Cumhurbaşkanlığı Sözcülüğü koltuğu için ben de düşünmüştüm.

*  *  *

İnsanların “kabiliyeti” olmasa koltuğun “ilahi” ne özelliği olacak ki?
Koltuk bildiğin koltuk!

*  *  *

Okul arkadaşlarımla buluştum, beş dostumla…
Siyasi duruşlarımız farklı farklı.
Gündemde seçim var.
Ve fark ettim ki uzlaştık.
Bu ülkede, şu anki siyasi figürler içerisinde Başbakanlık koltuğuna en fazla yakışan ve bu yönde en fazla güven veren isim Tufan Erhürman...

*  *  *

Kime oy verecekler elbette bilemem.
Sandık öncesi oy vermek işlemi için ardına geçilen “paravan” da “ilahi” bir yer gibi!
Oraya geçildi mi başka başka hesaplar var.

*  *  *

Siyasi partilere seneler içerisinde oluşan güvensizlik, şöyle de bir durum çıkartıyor ortaya.
"Liderler" ya da "kişiler", partilerin önüne geçebiliyor.
Partiler demokrasisi açısından çok "sağlıklı" bir tablo değil bu.
Ama gerçek.
Ve bu “olağandışı” hali siyaset kurumu mutlaka tedavi etmeli.
Doğru insanları toplumsal hizmet noktalarında öne sürerek, yalan söylemeyerek, yalpalamadan ve samimiyetle siyaset üreterek.

*  *  *

Siyaset “koltuğu” değiştiriyor da, peki ya diğerleri?
Ey “memur” arkadaş... Ve hekim, öğretmen, gazeteci, çiftçi, emekli, akademisyen, polis...
“Siyaset”e burun kıvırma konusunda fazlaca bir uzmanlığımız var.
Peki, diğerleri “ne fark yaratıyor” oturduğu koltuğunda acaba?
Avrupa’daki benzerleriyle ne kadar kıyaslıyor kendini, ne kadar ölçüyor üretim ya da yarattığı her bir değeri?
Hiç mi yok yalanı!
Tek bir “hastalık izni” dahi?
Söyle, korkma...
Nihayetinde suç koltukta!