Ioanna Themistocleous
Artemis Prodromou

Kıbrıs Üniversitesi Türk ve Orta Doğu Anabilim Dalı derin bir matem yaşıyor.
Çok sevdiğimiz hocamız İsmail Kemal’i kaybettik.
İsmail Kemal’i tanıyanlar olarak yaşadığımız matemi hangi sözcüklerle tarif edebileceğimizi bilmiyoruz.
O’nu nasıl anlatabiliriz?
Bu sözcüklerin çok güçlü olması gerekiyor. Son yıllardaki dayanışmamızı anlatacak kadar güçlü olması gerekiyor. O’nun bizim hocamız olmasının her birimize ne kadar büyük bir şans yarattığını anlatacak kadar kuvvetli sözcüklere ihtiyacımız var.
 

Ölüm haberini aldığımızda bunun gerçek olduğuna inanmak istemedik. Müstesna bir kişiden ayrılıyorduk ve onu bir daha göremeyecektik. Bu his insana acı veriyor. Hemen aşılamayacak derin bir sızıyı tüm benliğinizde fark ediyorsunuz.
Oradadır oysa…
Çok yakınızda olmuştur hep…
Böyle bir acılı zamanda O’nun sözcüklerini işitme lütfuna eriştiğiniz anları yâd etmeye başlar ve öğrencisi olmaktan gurur duyarsınız…     
 

Sıralarda oturduğumuz anlar hafızamızda canlanıyor.
En sevdiği işi yapıyor, anlatıyor, öğretiyor, aydınlatıyor.
İsmail Kemal’a dair en özel durum eş zamanlı olarak karşımızda hem bir eğitmen, hem de bir dostun durmasıdır, sadece öğretmenimiz değil yol gösterenimiz olmuştur.
İkisini de aynı sevgi ve özveriyle yapmıştır.
 

Ne zaman ki İsmail Kemal’in dersi vardı, her seferinde yüzümüzdeki geniş gülümseme rahatlıkla okunabilirdi. Çünkü bize vereceği bilgilerin yanı sıra çok daha fazlasını paylaşacağımızdan emindik. O’nun her dersinde kendinden, ruhundan, düşünden bir parça bize katılıyordu. Bugünden itibaren bize kattıklarına gözümüz gibi bakmaya, onları korumaya, unutulmasına izin vermemeye özen göstereceğiz.   

Bize şaka yaptığında aynı şakayı pek çok sefer duymuş olsak bile katıla katıla gülerdik. Pek seyrek de olsa, gerildiğinde dahi yüzüne “yapışmış” o sevecen tavrıyla gözümüze asla kötü görünmezdi. Öğretmen olarak mükemmeldi, insan olarak çok değerliydi. Pek çok kez sırf bakışlarından ruhunun güzelliğini anlardık. Öğrencilerinin önünde karizmasını çizdirmekten korkamayan insanlardandı. Çok ender de olsa ona sorduğumuz bir soruyu bilmediğini yüzündeki gülümsemeyle anlatan biriydi. Bu sevecen özelliği kendini daha da insancıl ve önemli kılıyordu. İnanılmaz bilgiliydi, bizlerle paylaştığı yaşam deneyimlerini anlatırken kendimizi olayların içindeymiş gibi hissederdik. Yeni nesle çok inancı vardı ve her fırsatta kendi özellikleri olan dirayet ve mücadeleciliği bize aşılamaya çalışırdı. Umarım başarmıştır.
Bize kendimiz olmayı ve hakkaniyet için mücadele etmeyi öğretti.

Özellikle son dönemde, hastalığı sebebiyle bitkin halini ve sağlığının kötüye gittiğini gördükçe kaygılanıyorduk. Bu hastalık görüntüde onu her ne kadar zayıf gösterse de içindeki güç eksilmiyordu. Okula gelmeyi ve çok sevdiği işini yapmayı, öğretmeyi sürdürüyordu. Her daim olumlu ve iyimserdi. Bize cesaret veriyor ve yaşamaya değer olan idealleri düşünmemizi sağlıyordu.      

Son ana kadar tüm gücüyle mücadele ettiğine eminiz. Yeri hep boş kalacak,  her daim yeni nesillere ışık olacaktır. Ve biz onun anısını yaşatmak için ağır ama bir o kadar da onurlu sorumluluğu üzerimize alıyoruz.   

Mücadelecilik, tutku, sebat, sevgi seni ifade eden sözcüklerden sadece birkaçıdır. Ve senin erdemlerin Sayın Kemal, bunlarla sınırlı değildir. Sen bizler için çok daha fazla anlam ifade ediyorsun. Bunu biz öğrencilerin söylüyoruz. Bunun ne kadar zor olduğunu biliyorsun…       

Umarım sözlerinize ve öğretilerinize layık olmayı başarırız. Her zaman için kalbimizde ayrı bir yerin olacaktır sevgili hocamız, müthiş insanımız…   

Anın ebedi olsun. Toprağın bol olsun.

Σε βαρύ πένθος βυθίζεται το τμήμα τουρκικών και μεσανατολικών σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου,  από τον χαμό του πολυαγαπημένου μας καθηγητή Ismail Kemal.

Σκεφτόμουν πώς να αρχίσω αυτό το κείμενο και δεν ήξερα ποια είναι τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω τη θλίψη που νιώθουμε όσοι γνωρίζαμε τον κύριο Κεμάλ. Ταυτόχρονα όμως τα λόγια αυτά πρέπει να είναι και τόσο δυνατά και γεμάτα για να περιγράφουν και τη μεγάλη τύχη και ευλογία να τον έχουμε καθηγητή και συμπαραστάτη μας τα τελευταία χρόνια.

Στο άκουσμα του θανάτου του δε θέλαμε να πιστέψουμε ότι είναι αλήθεια. Είναι από αυτές τις απώλειες που νιώθεις ότι πραγματικά αποχωρίστηκες έναν ξεχωριστό άνθρωπο και ότι δεν πρόκειται τον δεις ποτέ ξανά. Και αυτό σε πονά και αισθάνεσαι ότι είναι ένα γεγονός που δε θα περάσει αμέσως, όπως άλλα κι άλλα. Και είναι εκεί, που αρχίζεις να αναπολείς τις στιγμές που είχες την τύχη να τον έχεις τόσο κοντά και να ακούς τα λόγια του και σε κάνει τόσο περήφανο που ήσουν φοιτητής του.

Έρχονται στη μνήμη μας οι στιγμές που καθόμασταν στα θρανία και τον είχαμε απέναντι μας να κάνει αυτό που τόσο αγαπούσε, να διδάσκει και να μας νουθετεί λες και ήταν χθες.  Το σπουδαίο όμως, με τον άνθρωπο Κεμάλ είναι ότι μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και στη θέση του διδάσκοντα απέναντι μας, αλλά την ίδια στιγμή και τόσο κοντά μας, να μας συμβουλεύει και να μας καθοδηγεί σαν φίλος. Έκανε και τα δύο εξίσου καλά, με την ίδια αγάπη και αφοσίωση.

Όταν βλέπαμε πως θα τον έχουμε ως καθηγητή μας στο εξάμηνο, ζωγραφιζόταν στα χείλη μας πάντα το ίδιο πλατύ χαμόγελο, γιατί ξέραμε πως εκτός από τις γνώσεις τις οποίες θα μας μετέδιδε θα κερδίζαμε πολύ περισσότερα από αυτόν.  Γιατί ξέραμε πλέον ότι σε κάθε του μάθημα μας χάριζε και ένα κομμάτι απ' την ψυχή του, ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Και από σήμερα θα φροντίσουμε, να μην αφήσουμε ποτέ αυτά τα κομμάτια να χαθούν.

Όταν μας έλεγε αστεία στο μάθημα μας έκανε να γελάμε ακόμα και αν ακούγαμε το ίδιο αστείο για πολλοστή φορά. Με τη γλυκύτητα που τον χαρακτήριζε και ήταν ''καρφιτσωμένη'' στο πρόσωπο του, ακόμα και όταν θύμωνε, που μεταξύ μας σπάνια γινόταν, στα μάτια μας ποτέ δεν φάνηκε κακός.  Ως καθηγητής ήταν εξαιρετικός αλλά ως άνθρωπος ήταν πολύτιμος.  Μέσα από το βλέμμα του καταλαβαίναμε πολλές φορές την καλοσύνη της ψυχής του.  Ήταν από εκείνους του ανθρώπους που δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί μπροστά στους μαθητές του, λέγοντας καμιά φορά πως δεν γνωρίζει κάτι όταν τον ρωτούσαμε, πάντα φυσικά χαμογελώντας. Αυτή η γλυκύτητα του χαρακτήρα του τον έκανε ακόμα πιο ανθρώπινο και ακόμα πιο σημαντικό για μας. Είχε απίστευτες γνώσεις, αλλά και βιώματα τα όποια μοιραζόταν μαζί μας και μέσα από τις αφηγήσεις του, νιώθαμε να γινόμαστε κοινωνοί και συμμέτοχοι.  Πίστευε πολύ στη νέα γενιά και φρόντιζε με κάθε ευκαιρία να μας μεταγγίζει τη μαχητικότητα και το πείσμα που τον χαρακτήριζαν. Ελπίζω να τα κατάφερε.  Μας έμαθε να είμαστε ο εαυτός μας και να αγωνιζόμαστε για το δίκαιο.

Στεναχωριόμασταν ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, όταν βλέπαμε την κλονισμένη του υγεία και την ταλαιπωρημένη του μορφή, λόγω της νόσου. Όσο φαινομενικά αδύναμο τον έκανε αυτή η καταραμένη αρρώστια, τόσο πιο πολλή δύναμη φαινόταν να έβρισκε μέσα του. Εξακολουθούσε να έρχεται και να διδάσκει αυτό που τόσο αγαπούσε και ήταν πάντα θετικός και αισιόδοξος, δίνοντας σε μας κουράγιο και κάνοντας μας να σκεφτόμαστε τι έχουμε στη ζωή μας που αξίζει. 

Είμαστε σίγουροι πως πάλεψε μέχρι και την τελευταία στιγμή, με όλη του τη δύναμη.  Το τμήμα θα είναι κενό χωρίς τη δική του παρουσία. Θα αποτελεί πάντα ένα φάρο για τις καινούριες γενιές και εμείς επιφορτιζόμαστε με το βαρύ αλλά συνάμα τιμητικό φορτίο να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη του.

Αγωνιστικότητα, πάθος, επιμονή, αγάπη είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που σε χαρακτήριζαν. Και οι αρετές σου, κύριε Κεμάλ, δεν περιορίζονται μόνο σ' αυτές. Είσαι πολύ περισσότερα πράγματα για μας. Και το λέμε εμείς οι φοιτητές σου, που ξέρεις πόσο δύσκολο πράγμα είναι αυτό...

Ελπίζω να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοι των λόγων και των έργων σου. Πάντα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, αγαπημένε μας καθηγητή, υπέροχε μας άνθρωπε.

Αιωνία σου η μνήμη. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.