Oğlum on yaşına bastı. Geçtiğimiz hafta doğum günüydü. Zaman nasıl da geçmiş öyle? Onu doğurduğum gün sanki dün gibi. Hamilelik dönemime, doğum anına, doğum kliniğindeki ilk anlara ilişkin tüm ayrıntıları gayet net hatırlıyorum. Ayrıca hissettiğim sınırsız mutluluğu, yaşadığım duygusallığı, onu gördüğüm ilk saniyede hissettiğim sevgiyi de unutamıyorum.
Bu doğumla birlikte artık kendi hayatımın ikinci planda olduğunun da farkına varmıştım.
On yıl!
Bir psikolog arkadaşın açıkladığı gibi; ergenlik öncesi dönemin ilk aşaması... On yıldır ona bakmak, onu büyütmek için, benimkinden daha iyi bir yaşamı tanıması, toplumun sağlıklı, düzgün ve dengeli bir üyesi olması için yaşıyorum.
On yıldır ona en iyi eğitimi ve boş zamanlarda en iyi aktiviteleri sunmaya çalışıyorum. On yıl… Benden büyüklerin söylediği gibi; bu daha başlangıçtır. Ama korkmuyorum.  Yüz yıl daha yorulmadan, sızlanmadan bunu yapabilirim. Ebeveyn sevgisi sonsuzdur. Aynı şekilde ebeveyn sabrı, fedakârlığı ve özverisi de sınırsızdır.     
Bu yıl, çocuğumun büyüdüğünü farkına varmakla birlikte geleceğine ilişkin ilk düşünceler beynimde şekillenmeye başladı. İlk aşamada hangi ortaokula gideceği düşüncesi karşımıza çıktı. Bu düşünce gelir gelmez ilk kez onu bu coğrafyada yaşatmanın tedirginliğini hissettim. Çocuk doğum günü pastasının mumlarını üflerken, kendi kendimi yakaladım!
“Kıbrıs dışında rahat ve mutlu bir yaşam sürdürmesini” dilemiştim.
Kendi düşüncemden korktum! Esasında benden uzağa gitmesini mi tercih ediyorum? Memleketini terk mi etsin? Peki ben? Kıbrıs’ı bu kadar seven, toprağını, denizini, havasını, gökyüzünü, dağlarını, ormanlarını, insanlarını bu kadar seven ben? Yok, hayır… Yanlıştı. Dileğimi geri alıyorum. Çocuğum için arzuladığım şey bu değil.  Daha az yükselme, ilerleme ve gelişme vadeden koşullarda yaşasın, daha az para ile yaşasın. O kadar da önemli değil.
Ama en azından doğduğu bu memlekette güvenli bir geleceği olsun. Hiçbir zaman güvensizlik ve korku yaşamasın. Eline silah almak durumunda kalmasın. Asla aynı toprağa basan diğer bir kişiyi düşmanı olarak görmesin. Savaş, şiddet, zulüm yaşamasın. Barış koşullarında, hassas dengelerin olmadığı koşullarda yaşasın. Bir kişinin çocukları için bunları istemesi çok mu? Çok mu? 
Bizimkisi gibi küçük bir coğrafyada, çok kısıtlı kişisel başarı ve kariyer olanaklarının bulunduğu bir yerde barış ve güvenlik de yoksa ebeveyn çocuğunun geleceği ile ilgili bu memleketten ne bekleyebilir ki? Hayır, söyleyin bana… Söyleyin ki önce dileyip sonra geri aldığım düşünceler için huzursuz olayım…
Ve şimdi bu yazıları yazarken yine aynı şeyi düşünüyorum!
Oğlum için ne dileyeyim?

YENİDÜZEN için yazılmış Yunanca özgün metinden çeviri: Çağdaş Polili
 

Τι να ευχηθώ στον γιο μου;

Ο γιος μου μετρά δέκα χρόνια ζωής. Την περασμένη βδομάδα ήταν τα γενέθλιά του. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός; Λες και ήταν χτες που τον γέννησα. Θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες της εγκυμοσύνης μου, της γέννας, των πρώτων του στιγμών στην μαιευτική κλινική, την απέραντη χαρά, τη συγκίνηση που ένιωσα, την αίσθηση της ανιδιοτελούς αγάπης από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον είδα και την συνειδητοποίηση ότι πια η δική μου ζωή ερχόταν σε δεύτερη μοίρα πριν καν μου το επιβάλουν οι συνθήκες.

Δέκα χρονών! Σε φάση προ-εφηβείας όπως μου εξηγά συχνά ένας ψυχολόγος φίλος μου. Δέκα χρόνια ζω για να τον φροντίζω, για να τον μεγαλώνω, για να έχει αυτός καλύτερη ζωή από τη δική μου, για να μην του λείπει τίποτα, για να του προσφέρω όλα τα εφόδια τα οποία θα τον καταστήσουν ένα υγιές μέλος της κοινωνίας, έναν σωστό και ισορροπημένο άνθρωπο. Δέκα χρόνια προσπαθώ να του προσφέρω την καλύτερη μόρφωση, την καλύτερη ψυχαγωγία στις ελεύθερες του ώρες. Δέκα χρόνια… και όπως μου λένε οι μεγαλύτεροι, είμαι ακόμα στην αρχή. Αλλά δεν τρομάζω. Άλλα εκατό χρόνια θα μπορούσα να το κάνω χωρίς να κουράζομαι, χωρίς να παραπονιέμαι. Η αγάπη του γονιού είναι ατέρμονη, το ίδιο και η υπομονή, οι θυσίες και η προσφορά.

Φέτος, με τη συνειδητοποίηση ότι το παιδί μου μεγαλώνει και τις πρώτες σκέψεις για το μέλλον του, σε πρώτο στάδιο με την επιλογή του γυμνασίου στο οποίο θα φοιτήσει, για πρώτη φορά ένιωσα το άγχος της επιβίωσης του σε αυτό τον τόπο. Και έπιασα τον εαυτό μου, την ώρα που αυτός έσβηνε τα κεράκια της τούρτας του, να εύχεται να προοδεύσει τόσο, ώστε να καταφέρει να ζήσει μια άνετη και ευτυχισμένη ζωή εκτός Κύπρου!

Τρόμαξα με την ίδια μου τη σκέψη! Στ’ αλήθεια προτιμώ να φύγει μακριά μου; Να εγκαταλείψει τον τόπο του; Εγώ; Που τόσο πολύ λατρεύω την Κύπρο, το χώμα της, τη θάλασσα της, τον ουρανό, τα βουνά, τα δάση, τους ανθρώπους της; Όχι, όχι… ήταν λάθος. Το παίρνω πίσω. Δεν είναι αυτό που επιθυμώ για το παιδί μου. Ας ζει σε συνθήκες που του παρέχουν μικρότερες δυνατότητες ανέλιξης, προόδου και ανάπτυξης, με λιγότερα χρήματα. Δεν έχει τόση μεγάλη σημασία.

Αλλά τουλάχιστον να έχει ένα ασφαλές μέλλον στον τόπο που γεννήθηκε. Να μην νιώσει ποτέ την ανασφάλεια και τον φόβο. Να μην χρειαστεί να πιάσει όπλο στα χέρια του. Να μην θεωρήσει ποτέ άλλον άνθρωπο που πατά το ίδιο χώμα με αυτόν εχθρό του. Να μην ζήσει πόλεμο, βία, διωγμό. Να ζει σε συνθήκες ειρήνης, που να μην είναι εύθραυστες. Είναι πολλά να ζητά κανείς για τα παιδιά του; Είναι πολλά;

Σε ένα μικρό τόπο όπως τον δικό μας, με ελάχιστες προοπτικές και ευκαιρίες σε επίπεδο καριέρας, αν δεν υπάρχει αν μη τι άλλο ειρήνη και ασφάλεια, τότε γιατί να επιθυμεί ο κάθε γονιός το μέλλον του παιδιού του σε αυτόν; Όχι πείτε μου… για να σταματήσω να νιώθω τύψεις για την ευχή που έκανα, που την πήρα πίσω και τώρα που τα γράφω αυτά, την ξανασκέφτομαι!