Çok renkli bayraklar asıldı, tel örgülerin üzerine, dikenler kanatmadı.
Bordo, turuncu, sarı, yeşil, mavi, lacivert, mor…

İki renk yoktu: Siyah ve beyaz (!)
Tam da ikisini dayattılar zihinlerimize…
Ya “siyah” olacaksınız…
Ya da “beyaz…”
Ya “bizden” olacaksın ya da “öteki.”

Düşmanlığı çoğalttıkları yerde, onlarca genç sınırsızlığa yürüdü…
Bedeninden yurduna…
Düş’ünden umuduna doğru…

***

Kanla, hınçla, ırkla böldükleri bu güzel adanın tam da orta yerine rengarenk bayraklar asıldı.
Ortasından yırtılmış bir hayal, gencecik ellerde dikildi, yeniden…

“Gurur” yazıyordu, boylu boyunca… 

Sömürgeye, sömürüye, dayatmalara ve insanı insan gibi görmeyen tüm çürümüş anlayışlara ve milliyetçi hırslara, ayrımcılığa ve eşitsizliğe bir isyan gibi savuruyordu kendini bayraklar…

İnsanın dilinden, dininden, kimliğinden, cinsiyetinden, ırkından öte yükseldiği bir yer vardı, olabildiğince aydınlık…

***

Öyle bir sarılmalıyız ki bu adada birbirimize, Kıbrıs'ı bölenlere inat, içtenlikle ve kararlılıkla öyle bir sarılmalıyız ki, biri "o senin düşmanın" dediğinde utanmalı...
Öyle bir haysiyet işte…
Yüzüne gökkuşağı düşmüş yüzlerce genç çok kültürlü bir mevsimi yeşertirken bu hazzı yaşıyordu.
Gözleri ışıyordu.

***

Ağzımıza kadar battığımız bu biat ve yalan bataklığında; itaat etmezseniz sizi dişleyecek gibi bekleyen karanlık gölgelerin hoyratlığında; nihayetinde pişkinliğin, arsızlığın ve yüzsüzlüğün coğrafyasında, onca zulme ve kire rağmen halen buluşabiliyorsa insanlar, göğün renklerini serebiliyorsa parmak uçlarına ve rüzgara karşı yürüyebiliyorsa göğsünü gere gere…
Kenetlenebiliyorsa…
Gülümsüyorsa…

Umut değil yalnızca…
Onur da vardır!