Bakma yüzümdeki ifadeye çocuk.
Utanıyorum.
Ben daha ölmedim ama.
Seni ölüme mi terk ettiler karanlık sabahlarda?
Her ambulans sesinde irkiliyorum çocuk.
Her bir yağmur damlası acı veriyor şimdi.
Yatağında yatan bedenini düşündükçe.
Utanıyorum.
Nefesini mi kestiler çocuk? Bilmiyorum... Bu bile acı veriyor bana...
Ölümün bile ses verdi çocuk.
                                           ***

Bakma yüzümdeki ifadeye.
Utanıyorum.
Toplayamadım dağların tavşankulaklarını sana.
O mis kokulu halinle kalacaksın hep çocuk.
Hep 10 yaşında kalacaksın.
Alamadım seni ölümün ellerinden.
Yazamadım tek bir kelime.
                                           ***

Bakma yüzümdeki ifadeye çocuk.
Utanıyorum.
Anlatacak bir şeyim kalmadı.
Yazacak hiçbir şeyim yok.
Hayallerini, düşlerini aldılar elinden.
Bakamadım o fotoğrafa çocuk.
O daha çocuk diye bağıramadım.
Diyemedim…
Bağıramadım…
Seslendim sesimi duyuramadım kimselere.

                                           ***
Yatağındaki ölümüne tanık olan oyuncakların, defterlerin, okul çantan bile anlatamadı bu acıyı.
Sedyede bıraktılar seni, bir başına.
Öylece yattın o metal yığınının yanına.
Dokunamadım acılarına...
Silemedim kan çanağına dönmüş kalbindeki kanları...
                                           ***

Bakma yüzümdeki ifadeye çocuk.
Utanıyorum.
Affet beni.
Yapamadım.
Ölümüne karşı koyamadım.
Koyamadık!
Hep 10 kalacaksın, biliyorum...
Affet beni. Affet bizi. Affet ne olur.
 ...
                                                     (10 yaşındaki Atlas'ın anısına)