Cansu N. Nazlı
[email protected]

“Manipülasyon yöntemlerinden biri, bireylere burjuvaca bir kişisel başarı hırsını aşılamaktır. Bu manipülasyon bazen doğrudan seçkinler tarafından gerçekleştirilir, bazen dolaylı yoldan, popülist önderler aracılığıyla. Weffert’ın vurguladığı gibi önderler, oligarşik seçkinler ve halk arasında aracı işlevini görürler. Böylelikle popülizmin bir siyasi eylem tarzı olarak ortaya çıkış nedeni, zorunlu olarak, ezilenlerin ortaya çıkışına denk düşer. Bu süreçte popülist önder, halk ile egemen oligarşiler arasında sarkaç misali gidip gelir. Popülist önder, gerçek halk örgütü için mücadele etmek yerine, sadece manipüle ettiği için bu tip önderlerin devrime yararı olmaz.
(…)
Diyalogcu eylem kuramında halkın örgütlenmesi manipülasyonun uzlaşmaz karşıtını temsil eder. Önderlerin birlik arayışı, halkı örgütlemenin zorunlu girişimidir ve özgürleşme mücadelesinin ortak bir görev olduğuna tanıklık etmelidir. Bu tanıklığın ne ve nasıl olduğunu belirlemek için bugünkü tarihsel bağlam, halkın dünyaya bakışı, toplumun baş çelişkisi hakkında eleştirel bilgiye sahip olmak belirleyici önem taşır. Tanıklığın tarihsel olarak değişmeyen temel özellikleri şunlardır: Söz ve eylem arasında Tutarlılık; tanıkları, varoluşu sürekli bir risk olarak yaşamaya mecbur eden Cesaret; hem tanıkları hem de muhataplarını gittikçe daha fazla eyleme yönelten Radikalleşme(sekterlik değil); Sevme yürekliliği( zalim bir dünyaya uyum sağlamak değil, insanların giderek özgürleşmesi uğruna bu dünyanın dönüştürülmesi); ve Halka İnanç, çünkü tanıklık onadır.” P. Freire, Ezilenlerin Pedagojisi