Akaryakıt zammını konuşuyoruz, sabah sabah...
Meltem isyan etti, "Nasıl geleceğim? Yalnızca yol için bin lira gerekiyor."
Her gün Alsancak'tan geliyor.
Haklı.
Toplu ulaşım olsa, bunu tercih edecek.
Yok!

*  *  *

Biliyorum, petrol üretmiyoruz.
O nedenle akaryakıt fiyatları da dünyaya göre ayarlanıyor.
Mesele dünya borsası ya da akaryakıttaki artış değil...
Artmayan maaşlarımız!
Özel sektör ve güvencesizler için asıl dert bu.
Yoksa kamu için "hayat pahalılığı" zaten maaşlara yansıyor.
“Bağırma” sırasını dahi gerçek mağdurlara bırakmıyorlar ama görece korunuyorlar.

*  *  *

Biliyorum, hükümetin "dünya petrol borsası"na müdahale şansı yok.
Ama başka seçenekleri var.
Örneğin;
Toplu ulaşımı kapsamlı olarak düzenlemek.
Hem de ciddi hedeflerle!
"Tek bir yurttaşın dahi kent merkezine ulaşımında sorun kalmayacak" diyerek.
Örneğin;
Özel sektör çalışanları için "seyrüsefer ücretleri"ni en azından bu kriz döneminde dondurabilir.
Örneğin;
"Hayat pahalılığı" oranı maaşlarına yansımayan kesimlere pozitif ayrımcılık uygulanabilir.

*  *  *

Diyorlar ki, "insanlar neden kamuda çalışmak istiyor?"
İşte bu nedenle!
Çünkü her durumda, pahalılık karşısında korunuyorsunuz.
Güvencesiz değilsiniz!

*  *  *

Hükümet bir de şunu yapabilir.
Hem "hayat pahalılığı" karşısında kendini koruyan...
Ama hem de "özel sektör"ün içerisine elini atarak, oradaki pastaya da ortak olanlara karşı bu "sinik" tavrını değiştirebilir.
Hani eskilerin bir deyimini de kullanarak.
"İnsaf da dinin yarısı!..."

*  *  *

Güvencesiz, korumasız, çaresiz insanlar açısından, bu laf hükümet için de geçerlidir.
Hele hele karı-koca özelde çalışan insanları saptamak ve onların hayatlarına dokunmak yönetenlerin görevi olmalıdır.
“Hal hatır sormak” dahi bir “başlangıç” noktası olabilir.
Çünkü, belki kimi fiyatlara müdahale şansı yoktur ancak kimi hayatlara vardır, olmalıdır.