Dünya Şiir günüydü...
Newroz’du...
Down Sendromu Günü’ydü...
***
Bir güne tek gün sığmaz oldu, dünyanın derdi, sevinci, kederinde...
***
Üstelik ‘Mavi kuş’u hapse attılar, denizin ötesinde...
‘Kireç tutmuş çaydanlıklar gibi’ (*) beyinler...
***
Konuşuyor, kurcalıyor diye...
‘Mavi kuş’u ayağından tuttular.
Hiç durur mu...
Uçar yine...
Geçti o ‘eski’ dönemler...
***
‘Şiir Günü’yse üstelik...
Ve ‘mavi kuş’ hapsedilmişse...
Nasıl da gider Cemal Süreyya şimdi.
...
Bu hükümet
Pir Sultan'a pasaport vermiyor,
Onu anladık.

Yunus Emre'ye de
Basın kartı vermiyor,
Onu da anladık.

Ama bu hükümet
Ferman çıkarmış
Karacaoğlan'ı
Otobüse bindirtmiyor.
...
***
‘Sadece farklıyız...’
‘Düşlerimizle farklı’...
‘Umutlarımızla’...
Down Günü’nün sloganları bunlar...
Ne güzel de anlatıyor...
Medeniyetin ‘farklılıkta’ olduğunu...
Bir gönderin en tepesinde değil...
Gökkuşağı gibi...
Bambaşka renklerde buluştuğunu...
***
“Gücümüzü görecekler” demişti!..
Gördük!..
Ürktük!..
Ve üzüldük sadece...
İşte o nedenle ‘dünya’ya açmalıyız, adalı yüreklerimizi...
Mavisi yeşili, alı moruyla kanat çırpsın, ‘özgürlükler’ soluyalım diye...
***
‘Mavi Kuş’u hapsettiler!..
Hem de ‘mevsim’i müjdeleyen günde.
Oysa...
“Damarı çatladı toprağın
bir nefes daha yaklaşıyor bahar...”(**)

*(mavi kuş, Bülent ortaçgil)
**(cemre, yılmaz erdoğan)